Anesthesist

Vandaag had ik een afspraak met de anesthesist. Bij de bevalling van Marijn heb ik een ruggeprik gehad, omdat ik weeënopwekkers kreeg en dit de pijn in mijn lijf (waarschijnlijk) bijna ondraaglijk zou hebben gemaakt. Vlak nadat die ruggeprik was gezet kreeg ik minder kracht in mijn linkerarm, hoofdpijn en de linkerkant van mijn gezicht ging hangen. Op dat moment was er niet direct paniek, maar gerust waren de anesthesist en verpleegkundigen er ook niet op. Niemand had dit ooit gezien en niemand wist hoe het kon. De neuroloog is toen geraadpleegd en ook die had geen idee. Uiteindelijk is het tijdens de bevalling weggetrokken. Na de bevalling kreeg ik hechtingen waarvoor ik een plaatselijke verdoving kreeg met lidocaïne, toen kreeg ik een tintelend gevoel in mijn mond. Ik heb daardoor al die tijd gedacht dat ik een allergische reactie heb gehad op de lidocaïne, dit werd ook gebruikt om de huid te verdoven bij de ruggeprik.
De gynaecoloog wilde dat ik een gesprek zou hebben met de anesthesist voor het geval ik (in nood) een ruggeprik nodig heb bij de komende bevalling.
In plaats van dat ik nu gerustgesteld ben na het gesprek, is de onrust en het onbehaaglijke gevoel alleen toegenomen. De anesthesist heeft nog steeds geen idee waar de symptomen destijds vandaan zijn gekomen. Aannemelijk is dat het een reactie is geweest op de ruggeprik, maar zelfs dat is niet met zekerheid te zeggen. Wat ze wel weet is dat het geen allergische reactie is geweest. Deze symptomen (hangend gezicht, krachtverlies) horen niet bij een allergie. Het tintelende gevoel na de verdoving met lidocaïne staat er los van. Dit komt ook maar zelden voor, maar is vaker gezien. De lidocaïne wordt dan in een bloedvat gespoten en daardoor komt de lido ook in andere delen van je lichaam. Maar ook dit is redelijk apart. Ik maakte al de grap dat ik verkeerd ben aangesloten.
Al met al weten we dus nog niks. Men weet niet waardoor het is gebeurd, weet niet of het nog vaker kan gebeuren, weet niet wat dat voor gevolgen kan hebben. De anesthesist denkt niet dat het nog eens zal gebeuren, maar dat is meer haar gevoel dan dat ze het kan verklaren. Ze zegt duidelijk, ik weet het gewoonweg niet.
Als ik een keizersnee nodig zou hebben wordt er een ander soort ruggeprik gezet, een makkelijkere manier, waardoor de kans dat er iets gebeurd kleiner is.

Ze heeft nu aantekeningen gemaakt in mijn dossier waardoor iedereen op de hoogte is van de problemen die zich voor doen. Ook heeft ze opgeschreven dat er goed gekeken moet worden naar de hoogte van de dosering.
We kunnen nu alleen hopen dat de bevalling soepel verloopt en dat ik geen ruggeprik nodig heb. Ik heb (vind ik zelf) een hele hoge pijngrens. Ik heb iedere dag pijn en sommige dagen is dat behoorlijk heftig. Ik kan veel hebben, maar als de grens bereikt is, dan zit er ook geen rek meer in. Als de grens qua pijn bereikt is, dan kan ik niks meer erbij hebben. Ik heb het dan niet over de pijn van de weeën, die kan ik aan. Het gaat om de pijn in mijn gewrichten. Het is altijd de vraag hoe lang dat op zich laat wachten..

Dus ik stel voor dat iedereen voor mij gaat duimen dat het een “makkelijke” en vooral snelle bevalling zal zijn, waardoor die voorbij is voordat de pijn te erg wordt. Dan is er geen ruggeprik nodig en zijn die problemen van de baan.