Boodschappen

Er was een tijd dat ik mijn boodschappentassen pakte en mijn auto instapte om 5 minuten later binnen te staan in de supermarkt met een winkelwagentje waar ik een 50 cent muntje in had gedaan. Die tijd is duidelijk voorbij. Boodschappen doen hier in Palmdale bij de Walmart kost me net zoveel energie als een voetbalwedstrijd tegen Vinkel, met Ellis in de spits (ingewijden weten waar ik het over heb). ’s Morgens om 8 uur stap ik met de kinderen in de auto om vervolgens gemiddeld 17 minuten te rijden om op school te komen. Parkeren bij school is meestal onmogelijk dus parkeren wij achter de school bij de Starbucks. We lopen met z’n drieën naar room 5, waar we Marijn achterlaten voor zijn dag op school. Tijmen en ik gaan terug naar de auto om aan onze volgende autorit te beginnen, die naar de Walmart aan 10th street west in Palmdale gaat. Dat is 15 minuten rijden als het verkeer mee zit. Aanbeland bij de parkeerplaats van de Walmart ga ik op zoek naar een parkeerplek, ondertussen loslopende winkelwagens vermijdend. Hier hoeven er geen muntjes in de winkelwagens en Amerikanen vinden het niet nodig om de wagentjes op de daarvoor bestemde plekken neer te zetten. Eenmaal de auto geparkeerd neem ik één van de loslopende winkelwagens mee naar binnen om te beginnen met het zoeken naar alle boodschappen van mijn lijstje. In Frankrijk keek ik mijn ogen al uit bij de grote supermarkten buiten de stad, dit is nog vele malen groter.
Intussen weet ik dat ik moet beginnen met spullen die niet gekoeld zijn. Begin je eerst met de verse boodschappen dan is het aan het einde van de boodschappensessie zo opgewarmd dat je het diner onmiddellijk op kunt dienen. Eerst dus naar de non-food afdeling, in dit geval aan de linkerkant van de winkel. Gelukkig hangen er grote borden boven alle gangen waar op staat wat je er kunt vinden. Kun je het in het Engels niet lezen, dan staat het er in het Spaans ook nog op. Zoeken naar wat ik nodig heb en goed op de prijzen letten. Als echte Hollander ben ik altijd op zoek naar de beste prijs/kwaliteit verhouding. Het moet goed zijn, maar ook niet te duur. Simpel op het prijskaartje kijken is niet voldoende, bij de non-food producten moet je er zelf nog 9% belasting bij tellen. Iedere staat in de VS mag zelf zijn belastingtarieven bepalen. De prijskaartjes bij ieder product zijn in iedere staat hetzelfde, je moet dan alleen nog het juiste belastingtarief erbij tellen. Het kan dus zijn dat eenzelfde product in de ene staat een stuk goedkoper is dan in een andere staat. Na veel zoeken, vergelijken en rekenen hebben we de non-food artikelen allemaal en rijden we met onze winkelwagen naar de andere kant van de Walmart. Hier doe ik net zolang over als in Nederland mijn autoritje naar de supermarkt toe. Goed voor de conditie zullen we maar zeggen!
Na een aantal keren boodschappen doen heb ik nu de perfecte route gevonden. En omdat ik intussen de indeling van de winkel goed ken, kan ik zelfs de rijen overslaan met artikelen die niet op mijn briefje staan. Dat scheelt zo weer 10 minuten. Ik begin bij de groente- en fruitafdeling. Eerst het fruit pakken, daarna de groenten. Groenten die in het wandmeubel te vinden zijn, zien er altijd prima uit. En bij de eerste keer boodschappen doen kwam ik erachter waarom dat zo is. Ik bukte wat voorover om te bekijken welke stronk broccoli ik zou pakken. En heel even kreeg ik het gevoel dat ik in Nederland was. Ik had de neiging om onmiddellijk mijn knalgroene-jas-met-muts aan te trekken en daarin diep weg te duiken. Wat was er aan de hand? Er viel regen op mijn hoofd, regen die uit een soort sproei installatie komt en die eigenlijk bedoeld was voor de broccoli en alle andere groenten in het wandmeubel. Note to myself: Groenten eerst pakken, daarna van dichtbij bekijken.
Anyway, de non-food artikelen, groenten en fruit liggen in de winkelwagen, op naar het volgende op mijn lijstje. De rijen die daarna volgen kan ik redelijk snel doorlopen, zeker nu ik een beetje weet welke merken goed zijn en welke producten prima smaken. Achterin de winkel vind ik de diepvries- en zuivel producten. Voordat ik daaraan begin kijk ik eerst op mijn lijstje of ik alles heb. Als ik terug moet om iets te zoeken terwijl de diepgevroren frietjes in de winkelwagen liggen, dan hebben we opgewarmde frietjes bij de koffie.
Diepvriesproducten check, zuivelproducten check. Snel door naar de vleeswaren, hotdogs en andere soorten vlees. Niet te lang kijken hier, inladen en wegwezen.
Na minstens een uur hard werken zijn bijna alle artikelen van mijn boodschappenlijstje afgevinkt. Bijna allemaal, want alhoewel de winkel enorm groot is en er misschien wel 30 verschillende merken zijn, er zijn altijd dingen op. En die zijn niet eenmalig op, die zijn zeker twee weken lang structureel op. Als je vraagt of ze, laat ik zeggen de vanille soyamelk van het eigen merk, nog hebben dan kijken ze me aan of ik Chinees spreek i.p.v. Engels met een zwaar accent. Als het er niet is, dan is het er niet. Simpel zat, kijk maar wanneer het er wel weer is.

Een goed moment om naar de kassa te gaan. Dag Jumbo, hallo Walmart. “Vier in de rij kassa erbij” daar doen ze hier niet aan. Het maakt ook helemaal niks uit in welke rij je aansluit, wachten zul je. Nadat eerst mijn conditie is getraind, wordt bij de kassa mijn geduld getraind. Alle mogelijke moeite heb ik gedaan om mijn gekoelde spullen zo koel mogelijk bij de kassa te krijgen en daar staan we rustig te wachten tot een medewerker in de winkel  10 minuten naar een prijs heeft gezocht. In gedachten zie ik mijn groen geworden steak al weglopen…
Eindelijk zijn we aan de beurt. Op de hele kleine kassaband leg ik zoveel mogelijk boodschappen, de rest moet even wachten. In Amerika worden je boodschappen in plastic zakken voor je ingepakt. Er is geen kassaband aan de andere kant van de caissière, de boodschappen worden meteen in een tasje gedaan. Een plastic tasje dat zo slap is, dat 1 pak soyamelk al te zwaar is. Daar worden 2 tasjes omheen gedaan. Als je de grote boodschappen hebt gedaan ga je hier gerust met 20 of meer van die plastic tasjes naar huis. Ik had al heel snel genoeg van die plastic tasjes en vroeg of ze ook herbruikbare boodschappentassen verkochten. Op dit moment keek de caissière me nog vreemder aan dan toen ik om de soyamelk vroeg. Nee, die hadden ze niet en als ze ze wel hadden dan zou ze niet weten waar ik ze kon vinden. Twee keer boodschappen doen later stond ik bij een andere kassa en daar hingen ze gelukkig. Nu doe ik de boodschappen met 2 herbruikbare boodschappentassen en een koeltas.
Als je bovenstaande helemaal hebt gelezen, snap je al dat dit erg avontuurlijk is en dat ik vraag om problemen. Omdat er geen kassaband voorbij de caissière is, is er weinig ruimte om een boodschappentas op te zetten. En een boodschappentas inpakken waar meer dan 3 artikelen inpassen is bijna te veel gevraagd. Ik leg alle zware spullen vooraan op de band en daarachter aan de lichtere spullen. Toch presteert de caissière het om eerst een zak chips van achter op de band te pakken om daar vervolgens een pot pastasaus bovenop te leggen. Als ze dan de tas half vol heeft geladen wil ze die aan mij geven, “anders wordt de tas zo zwaar”. Om irritatie bij mezelf, de caissière en de mensen achter me in de rij te voorkomen, pak ik de spullen nu aan en stop ze zelf in de tas. En als dan alles eindelijk in de tassen zit, de koelspullen nog koel zijn, de caissière 2x verbaasd heeft gevraagd of ik echt met een debitcard (zoals we dus pinnen in Nederland) wil betalen en niet met een creditcard, kan ik op weg naar de auto. De spullen zet ik in de auto en het winkelwagentje breng ik heel demonstratief naar de daarvoor bestemde plek. Nu alleen nog minstens 15 minuten naar huis rijden, alles opruimen en met een beetje geluk kan ik om 10.30 u. uitpuffen met een kopje thee en iets lekkers.

Gelukkig doe ik maar 2x per week boodschappen.