En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet…

Bijna 6 maanden wonen we in Palmdale, Californië en al bijna 6 maanden wil ik wekelijks weer terug naar Nederland. Want alhoewel we hier hele leuke dingen doen en het voor de buitenwereld lijkt alsof ik het hier prima voor elkaar heb, is dit niet het geval. Het is niet heimwee naar mensen waardoor ik naar huis wil. Ik mis mijn familie en vrienden en op sommige momenten zelfs heel erg, maar dat is niet de reden dat ik naar huis wil. “Huis”, want voor mij voelt na 6 maanden wonen in Amerika nog steeds mijn simpele rijtjeshuis in Uden als thuis.
Het deel van de Antelope Valley waar wij wonen is groot. De steden Palmdale, Lancaster en Quartz Hill zijn aan elkaar gegroeid tot één grote stad van ongeveer 350.000 inwoners. Toen wij in de beslissingsfase zaten, waren wij aangewezen op Google om meer te ontdekken over deze streek. Natuurlijk zagen de plaatjes op internet er schitterend uit en werden wij steeds enthousiaster over de omgeving waar we eventueel zouden gaan wonen. Heerlijk wandelen in de toch wel mooie natuur die de Mojave woestijn biedt, genieten van de warme winters, een uurtje rijden van de bruisende stad Los Angeles en wonen in die grote stad  Palmdale/ Lancaster waar vast veel te doen is.
Geen zwaar werk meer op de bakkerijafdelingen en een beter klimaat, met de pijn in mijn lijf zou het vast ook stukken beter gaan
In de praktijk blijkt het toch wel wat anders te zijn. De natuur is prachtig, maar als je om de paar meter gedumpte koelkasten, tv’s, vuilniszakken en zelfs een dode geit tegenkomt dan is de lol van wandelen door de natuur er snel vanaf. Bijna overal waar we tot nu toe zijn geweest ligt afval, gedumpt door de mensen die te lui zijn om het in een container te gooien of naar een legale stortplaats te gaan.
Een uurtje rijden naar Los Angeles. Dat klopt gelukkig wel. Als je aan het randje van Los Angeles moet zijn, midden in de nacht, als al het andere verkeer tegen gehouden wordt. Is dat niet het geval dan kan een ritje naar Los Angeles of terug naar Palmdale je zo 2 uur kosten. Wat we niet wisten van tevoren is dat de drukste snelweg van Californië bij Los Angeles ligt en laten we nu net die snelweg over moeten voor veel leuke bezienswaardigheden richting de kust van Californië. En zo wordt ook een ritje van het strand van Santa Monica naar huis, dat ’s morgens 55 minuten duurde, een rit van 2 uur en een kwartier.
De pijn in mijn lijf is in jaren niet zo erg geweest. De warme winter was niet zo heel erg warm. Ook hier vriest het en blijft het koud overdag in de winter. De winter duurt minder lang en is minder nat, maar het is wel degelijk winter. Het zware werk op de bakkerijafdeling doe ik niet meer, maar in plaats daarvan heb ik een villa te onderhouden (ik weet het, het kan gezien worden als een luxeprobleem) en zit ik heel veel in de auto. Een fysiotherapeut regelen zodat ik me fatsoenlijk kan bewegen duurt nu al bijna 6 maanden. Het einde is in zicht en als alles nu eindelijk wel goed gaat kan ik over een maand beginnen met fysiotherapie.
En dan die grote stad, waar vast en zeker genoeg te doen is. Winkels en eetgelegenheden zijn er in overvloed in “onze” stad. Je kunt iedere dag van de week een Mall of groot warenhuis bezoeken, er zijn er meer dan genoeg. Ik moet er minstens 15 minuten voor rijden, maar dat mag de pret niet drukken. Alles goed plannen en we kunnen gaan. Ik als echte shopaholic vind dit geweldig. Maar “onze Tijmen” is geen shopaholic. En alhoewel hij heel af en toe mama best een plezier wil doen en een uurtje lief in de winkelwagen gaat zitten zodat mama wat kan rondneuzen, is winkelen echt niet zijn hobby. Ik kan dat volkomen begrijpen en dus blijft het winkelen beperkt tot de boodschappen doen, benodigde dingen halen bij de desbetreffende winkel en 1x in de maand een rondje door de mall.
Wat gaan we dan doen doordeweeks als papa en Marijn weg zijn en mama en Tijmen constant samen zijn? Peuterzwemmen! Leuk, dat heeft Tijmen altijd gedaan en erg leuk gevonden, dat gaan we in onze grote stad ook doen. Na overleg met onze inmiddels beste vriend Google, bleek dat peuterzwemmen tot 36 maanden samen kan met je peuter, daarna moet hij alleen in het water. Ok, dat gaan we dus niet doen. Google had nog een ander idee, “Mommy and me” danceclasses. Tijmen is dol op muziek en dansen, ook een goede optie dus. Een uurtje les voor 15 dollar. Niet per maand, nee per les, dus 60 dollar per maand. Tja, ook al geen optie, 60 dollar per maand is best veel, daar kom ik later op terug.

En zo komt het er uiteindelijk op neer dat ik doordeweeks samen met Tijmen weinig leuke dingen kan doen. Er is weinig te doen in de grote stad en dat wat er is is erg duur. De leuke dingen die we in Los Angeles of aan de kust zouden kunnen doen, kunnen we niet doen vanwege de files en het tijdstip dat Marijn weer van school gehaald moet worden. Onze week van maandag t/m vrijdag is best saai. We brengen Marijn naar school en halen hem later weer op. We doen het huishouden in ons grote huis, doen de boodschappen en soms gaan we naar een park om te spelen in de speeltuin. Na school moeten we huiswerk doen met Marijn en daarna is het weer tijd om te koken. Gelukkig heeft Tijmen een vriendje waar we regelmatig mee afspreken en kan ik het goed vinden met zijn moeder. Dat zijn de momenten waar we naar uit kijken.
De dagen doordeweeks zijn niet echt leuk en het duurt erg lang voordat het weekend is.

Bij onze keuze om wel of niet naar Amerika te verhuizen hebben we heel goed naar onze financiële situatie gekeken. Er was een tijd dat je rijk werd van wonen en werken in Amerika voor Defensie, maar die tijd is al een aantal jaren voorbij. Voor ons geen probleem, we wilden niet naar Amerika verhuizen om rijk te worden. Wat we wel wilden was een gezonde financiële situatie. Wij zijn er trots op dat we in onze 13 jaar samen onze financiële situatie altijd goed voor elkaar hebben gehad. En dat wilden we voort kunnen zetten, ook als we in Amerika zouden wonen. Financieel gezien hadden we een aantal voorwaarden waaraan voldaan moest worden om de stap te wagen.
We wilden geen geld bijleggen, dus niet ons spaargeld in Nederland aanspreken.
We wilden geen (renteloze) leningen afsluiten die defensie biedt voor bijvoorbeeld het aanschaffen van een tweede auto of een lening voor een deel van de verhuiskosten. Een lening moet je immers ook weer terug betalen.
We wilden in Amerika hetzelfde kunnen blijven doen als in Nederland. Dezelfde soort (gezonde) boodschappen, dezelfde hobby’s en de geplande cursus fotografie voor mij.
We wilden, buiten het feit dat we onze normale levensstijl aan konden houden, ook wat geld overhouden om leuke dingen te doen. We wilden niet naar Amerika verhuizen en uiteindelijk helemaal niks zien van dat land.
Omdat wij een weloverwogen beslissing wilden maken zijn we 2x naar een bijeenkomst gegaan die defensie aanbiedt, waar o.a. de financiën werden besproken. We hebben op Google dingen opgezocht (daar begon de intense vriendschap) en we hebben contact gehad met een Nederlander die op dat moment in Florida woonde. Verder hebben we verschillende keren contact gehad met de belastingdienst over het wel of niet verhuren van ons huis in Nederland en de toeslagen waar we wel of niet recht op zouden blijven houden. Avonden hebben we gerekend en herberekend en gecontroleerd. De uiteindelijke conclusie was dat we er na 3 jaar niets aan over zouden houden, maar dat we dezelfde levensstandaard aan konden houden en dat we ook geld zouden hebben om leuke dingen te doen.
De keuze is gemaakt en jullie weten hoe dat verhaal verder ging.

Helaas is ook de financiële situatie niet zoals we het hadden verwacht. We hebben het echt niet slecht, we gaan niet failliet en hoeven ook geen droog brood te eten. Maar we kunnen niet onze Nederlandse levensstandaard aanhouden EN leuke dingen doen in de weekenden. We moeten keuzes maken en dat is niet zoals we het hadden gewild. Californië is een erg dure staat om in te wonen en zeker in de AV is het duur. Dat is iets wat wij niet wisten (of konden weten) voordat we hierheen verhuisden. We zijn niet veeleisend, ik vind het niet erg om naar de Walmart te gaan voor de boodschappen, we bakken zelf ons brood, we eten geen duur rundvlees o.i.d., we kopen alleen fruit dat op dat moment goedkoop is en ik houd altijd aanbiedingen in de gaten. Ondanks dat alles zijn we veel geld kwijt voor boodschappen. Benzine is hier goedkoper dan in Nederland, maar het duurste van Amerika. Door de vele kilometers die ik moet rijden ben ik per maand soms nog meer kwijt dan in Nederland.
Als we geld over willen houden om leuke dingen te doen in de weekenden dan kunnen we geen televisieabonnement afsluiten want dat kost 60 dollar per maand (zonder telefonie en internet), we kunnen geen sport betalen voor de kinderen (8 lessen basketbal voor 125 dollar bijv.), ik kan geen cursus doen die ik leuk vind, ik kan geen “mommy and me clubje” bezoeken met Tijmen en Tijmen kan niet 2 halve dagen in de week naar de peuterspeelzaal ( 250 dollar per maand). Als we wel leuke dingen gaan doen doordeweeks, dan worden de weekenden erg saai. Geen geld om leuke dingen te doen en familie en vrienden die te ver weg wonen om op te zoeken.
De keuze die we gemaakt hebben is om de leuke dingen te doen in de weekenden en meer te zien van Californië en de staten eromheen. Dat we daarvoor dingen moeten laten is niet leuk, maar nemen we op de koop toe. Het idee om in Amerika te wonen en niet verder te komen dan de Antelope Valley is onaanvaardbaar.
Zoveel avonden gerekend met de informatie die we hadden. En nu blijkt die informatie niet te kloppen of niet volledig te zijn. Allerlei zaken die toch anders blijken te gaan dan ons is verteld. Gelukkig maar dat het personeel van defensie na al die jaren maar liefst 0.8% koopkrachtcompensatie krijgt. “Komt wel goed, schatje”

De combinatie van de financiële keuzes die we moeten maken, het gebied waar we wonen en het gemis van familie en vrienden maakt dat ik terug wil naar Nederland. Waar de kinderen naar hun clubjes kunnen en we in de weekenden familie en vrienden bezoeken. Waar we geen keuzes hoeven te maken, maar het (bijna) altijd leuk hebben.

Het is geen realiteit, we gaan niet nu weer terug naar Nederland. We blijven hier nog 2,5 jaar wonen en maken er het beste van. We genieten van de weekenden dat we op pad zijn om leuke dingen te ontdekken.
We hopen dat “defensie” in gaat zien dat wonen in de AV duurder is dan in andere delen van Amerika en dat ze hun belofte nakomen: “We garanderen eenzelfde levensstandaard als die in Nederland.”

Helaas is wonen in Palmdale niet zoals we hadden verwacht en het valt niet mee om de verwachting bij te stellen. Ondanks dit alles hoef je geen medelijden te hebben met ons. We genieten van de dingen die we wel hebben en doen. We skypen met onze familie en vrienden en heel soms spui ik mijn gal op het wereldwijde web.

Bedankt voor het lezen, see you later!