Tour de Palmdale, Special edition

In het westelijke deel van Palmdale waar wij wonen wordt de fiets niet gebruikt als transportmiddel. Je ziet hier heel soms iemand op een wielrenfiets over de weg crossen. Verder zie je fietsen waar kleine kinderen op zitten. Het is ook niet gemakkelijk om je met de fiets voort te bewegen door Palmdale. Er zijn nauwelijks fietspaden of -stroken, een groot deel van de wegen zijn slecht onderhouden en lijken meer op een gatenkaas en de auto’s mogen erg hard rijden. Op het stuk Avenue M, waar wij vlakbij wonen mag je 55 mph rijden, dat is 88,51 km/h (in de bebouwde kom dus). Daar komt nog bij dat wij in het meest westelijke deel van Palmdale wonen en daar is het al redelijk heuvelachtig.
Ondanks dit alles ben ik vandaag gaan fietsen. Of ik mezelf dapper of heel dom moest vinden dat zou de ochtend uitwijzen.  Sinds kort wonen er Nederlanders dichtbij. Niet dichtbij op z’n Amerikaans, waar 1 uur rijden ook dichtbij is, maar dichtbij op z’n Nederlands. Wij wonen aan 67th street en zij wonen aan 6oth street, allebei rondom Avenue M. Via de woestijn is het 0,7 mijl ( 1,12 km) lopen naar hun huis. Via de weg is het ongeveer 1 mijl ( 1,6 km). Ik had afgesproken dat ik vanmorgen op de koffie zou gaan bij haar. En met die afspraak begon er in mijn hoofd een discussie. De Amerikaanse gewoonte om de auto te pakken is er na 6 maanden al aardig ingeslopen. Maar onderschat de Nederlandse genen niet. De genen die schreeuwen dat je voor 1,6 km echt niet de auto pakt. De oerhollandse genen die dat “zund” (“zonde” in ABN) vinden van het geld en niet goed voor het milieu. De Amerikaanse gewoonte vond het toch best een uitdaging om over Avenue M te fietsen.. Uiteindelijk hebben de oerhollandse genen het gewonnen en ben ik op de fiets gestapt. Een zeer degelijke mama-fiets van Hollandse makelij met drie versnellingen en 13 kilo kind achterop. Fietstassen vol met spullen die we nodig hebben en gaan met die banaan!
Op dat moment besloot ik dat ik niet dom was, wel heel erg dapper. Dat vond de overbuurman ook, ik kreeg een dikke duim omhoog van hem toen ik voorbij fietste. Onze straat ligt wat hoger dan Ave. M, dus het eerste stuk ging goed, een beetje hard. Zo hard zelfs dat Tijmen het uitgierde van het lachen en mijn remmen rookwolken achterlieten. Les 1, eerder en meer geleidelijk remmen, maar het was dan ook wel een heel erg stijl stuk. Op Ave. M ging het ook als een speer. De weg van 67th naar 60th loopt bergaf. Ik hoefde niet te trappen en nauwelijks te remmen. Wel moest ik gaten ontwijken en uitkijken dat ik niet de woestijn werd ingeduwd door de voorbij razende pick-up trucks. Eenmaal op 60th street aangekomen werd het iets makkelijker, daar ligt wel één van de zeldzame fietsstroken. Een klein stukje bergop, rechtsaf de wijk in, poort door, beetje meer bergop en daar was het huis waar ik moest zijn. Trots op mezelf stapte ik van mijn fiets en slaakte een zucht van opluchting, ik had het gered.
Na een gezellige theedrink sessie ben ik samen met kind en bagage weer op de fiets gestapt om de route in omgekeerde volgorde af te leggen. De eerste uitdaging kwam 50 meter verderop al, het hek ging niet open. Waarschijnlijk is een fiets te klein om op te reageren. Gelukkig kwam er net iemand de wijk ingereden en ben ik door de ingang naar buiten gegaan.
En ja, jullie hebben het vast al door, de terugweg is meer bergop dan bergaf. Op het moment dat ik Ave. M opdraaide en de straat inkeek vroeg ik me af of ik toch niet dom was i.p.v. dapper. In de auto ziet de weg er een stuk minder stijl uit dan wanneer je op de fiets zit. Ik had geen keus, ik moest naar huis, dus trappen maar in de eerste versnelling. Na een paar meter stopte er een auto naast me en er ging een raampje open. In Nederland zou ik me zorgen maken, hier weet ik dat het iets leuks gaat zijn.
De excentriek uitziende chauffeuse vroeg me of ze een foto van me mocht maken terwijl ik de weg omhoog fietste. Ze was bezig met een project en vond het zo leuk. Ik snapte het nog niet helemaal, maar ik vond het prima. Ik had mijn zonnebril op en een hoofd als een tomaat, onherkenbaar dus. Een heel stuk verderop stopte ze en maakte ze de foto’s. Bij haar aangekomen heb ik een praatje gemaakt en werd het duidelijk wat de bedoeling was. Ze is een fotografe en was voor een nieuw idee dat ze had op zoek naar leuke en bijzondere mensen in de Antelope Valley. “And you are special.” Zo, in the pocket!
Na het uitwisselen van gegevens ging ik weer op pad, nagekeken door de vriendelijke fotografe. Na een toch wel pittige bergetappe kwam ik moe maar voldaan aan bij ons huis.

De fiets heb ik demonstratief de hele middag in de voortuin laten staan, blij met dappere poging en trots op mijn Nederlandse fietsersgenen.