You never know how strong you are…

En dan is het zomaar ineens 1 oktober 2015. Precies een jaar wonen we hier. Het is een zeer bewogen jaar geweest. Er is veel gebeurd, leuke en minder leuke dingen.
Het jaar begon met de reis hierheen, die verliep prima en we waren blij dat we er eindelijk waren. Op dag 2 merkten we meteen hoe rot de afstand en het tijdsverschil is. De moeder van mijn beste vriendin overleed terwijl wij druk bezig waren om alles te regelen. Internet in het hotel was niet stabiel, we hadden nog geen telefoon en er was een tijdverschil van 9 uur. Het was verschrikkelijk lastig om contact te houden. In deze tijd had ik er voor mijn vriendin willen zijn, niet alleen in gedachten en via Whatsapp, maar in levende lijven. Gelukkig heb ik afscheid kunnen nemen van haar moeder vlak voordat we verhuisden, ik kende haar al bijna mijn hele leven.
Langzaam aan gingen we ons leven in Amerika opbouwen. Bij iedere stap vooruit leek het of we er 2 achteruit deden, het leek of we nooit eens rust kregen. Langzaam veranderde het naar 2 stappen vooruit en 1 achteruit en ging het langzaam de goede kant uit. Helaas was een grote stap achteruit het sluiten van de school van Marijn. Bijna hadden we alles op de rit toen we opnieuw moesten beginnen met het zoeken naar een school. Wat ben ik boos en verdrietig geweest. Boos omdat ik voor mijn gevoel weer opnieuw moest beginnen en verdrietig voor Marijn, omdat hij voor het derde schooljaar op rij naar een nieuwe school zou gaan. Het is allemaal goed gekomen en Marijn heeft het nu erg naar zijn zin, maar hij heeft er veel onder geleden.
Er werden baby’s geboren in onze kring in Nederland, veel baby’s. Allemaal baby’s die we graag hadden willen vasthouden, maar gelukkig hebben we foto’s en filmpjes gekregen. Daar kan ik echt van genieten! De geweldigste baby is Bram, mijn lieve kleine neefje. Op 4 februari werd ik tante van deze lieve, prachtige jongen. Ik voelde blijdschap en trots en voor het eerst echt heimwee. Ik wilde zo graag even naar Nederland om hem vast te houden en mijn zus en zwager een dikke knuffel te geven. Een week ben ik er behoorlijk door van slag geweest en daarna heb ik het opzij gezet en ben weer verder gegaan. Want zo is het leven als je ver weg woont… Ik geniet nu een aantal keren per week van de foto’s en filmpjes die ik van mijn zus en zwager krijg toegestuurd. Soms van hele simpele dingen, dat maakt mijn dag helemaal goed! Ik heb zelfs een brief van hem gekregen, heel speciaal. Ik tel de weken af totdat ik hem in het echt kan ontmoeten en tot dan blijf ik uitkijken naar de foto’s en filmjes.
We hadden veel (eerste) ervaringen. We zijn er zo vaak als de situatie het toeliet op uit gegaan om dingen te zien en te doen. We hebben Halloween gevierd door langs de deuren te gaan met de kinderen. We hebben Thanksgiving  gevierd bij familie van onze buren. We hebben sinterklaas gevierd met Sinterklaas en zwarte pieten. Die waren speciaal op 6 december naar Palmdale gevlogen. We zijn naar Legoland geweest, San Diego, Los Angeles, Santa Monica, Palm Springs, Las Vegas en zo veel meer. We hebben een show gezien met Monstertrucks, we zijn naar yard sales geweest, we hebben Amerikaans voedsel leren kennen, we hebben geleerd in het Amerikaanse verkeer mee te rijden. Zoveel ervaringen dat ik ze niet eens op kan noemen.
We hebben visite gehad, veel meer dan we verwacht hadden. De vader van Bob is 4 weken geweest. Hij kwam half december, 2 maanden nadat we hier zijn gaan wonen. Hij heeft veel eerste ervaringen samen met ons meegemaakt wat zijn verblijf hier heel bijzonder maakte. Mijn ouders zijn 3 weken geweest, eindelijk kon ik Amerikaans shoppen met mijn moeder samen. Mijn beste vriendin Simone was er 4 weken in Augustus. Eindelijk kon ik haar de knuffel geven die ze had moet krijgen toen haar moeder overleed. We hebben uren en uren gepraat, maar 4 weken was niet genoeg om alles in te halen. Vlak daarna kwamen de moeder en stiefvader van Bob (of bonusvader zoals zij zelf zeggen). Zij waren hier op de dag dat we hier een jaar woonden. Zij sloten het jaar met eerste keren mee af met ons en openden het nieuwe jaar waarin we hopelijk veel leuke dingen gaan mee maken.

Net op de valreep werden we op de meest verschrikkelijke wijze geconfronteerd met de keerzijde van heel ver weg wonen van Nederland vandaan. We kregen te horen dat de vader van Bob heel ernstig ziek is. Zo ernstig dat hij niet meer beter zal worden. Op dat moment waren we het liefst in het eerste vliegtuig naar Nederland gestapt om samen dit nieuws te verwerken. Maar de realiteit is dat ons leven hier is en door halsoverkop in het vliegtuig naar Nederland te stappen halen we het leven van ons alle vier overhoop. Om heel veel redenen die met de kinderen te maken hebben, hebben wij besloten dat we niet in het vliegtuig stappen naar Nederland nu. We hebben de keuze gemaakt om op afstand het nieuws te verwerken samen met de familie. Bob is gelukkig al wel een paar dagen naar zijn vader geweest en als de tijd daar is, dan gaat hij in zijn eentje weer terug naar Nederland. Hoe moeilijk en hoe zwaar ook, dit zijn keuzes waar je mee te maken krijgt als je je leven opbouwt “aan de andere kant van de wereld”. Op 19 december gaan we op vakantie naar Nederland, we hopen met heel ons hart dat we (o)pa dan nog zullen zien. Of die hoop reëel is, zullen we snel weten.

Ik ben heel benieuwd wat het tweede jaar ons gaat brengen. We hebben genoeg plannen, maar zoals altijd is het afwachten wat er daadwerkelijk gaat gebeuren….