Vlieg met me mee….

Time flies when you’re having fun. Ik dacht bij mezelf dat het tijd werd voor een nieuwe blog, want het was toch zeker al drie maanden geleden dat ik voor het laatst iets schreef. En juist in de laatste blog schreef ik dat ik vaker wilde schrijven. Tot zover mijn vasthoudendheid ;).
Ik open onze website, ga naar mijn laatste blog en kijk naar de datum van het laatste stuk.Tot mijn verbazing is de tijd niet zomaar voorbij gevlogen. Het ging met de snelheid van het licht. Het is 282 dagen geleden dat ik voor het laatst iets schreef. Dat is ruim negen maanden. En voor mijn gevoel dus veel minder. De wil was er zeker, gebrek aan inspiratie en vooral gebrek aan tijd waren de boosdoeners. 

“Er zijn van die clichés die oude mensen altijd roepen.” Zo keek ik er vroeger tegenaan, als mijn oma weer eens verzuchtte dat de tijd steeds sneller gaat als je ouder wordt. Ik vond dat iets raars. De tijd gaat altijd op dezelfde snelheid voorbij. Je kunt de ene dag niet sneller laten gaan dan de ander. Er zijn dagen dat je dat zou willen, maar tenzij je in “back to the future” speelt, gaat dat niet lukken. Ik vond de tijd helemaal niet snel gaan toen ik een kind was. Sterker nog, ik wilde juist dat het sneller ging. Zodat we sneller zomer hadden, zodat ik sneller 16 was en naar de discotheek mocht. Zodat ik sneller volwassen was en dan altijd zou kunnen doen waar ik zelf zin in had. En nu zijn we 30 jaar verder en ben ik zelf “oud” en wijs en kan ik nog steeds niet altijd doen waar ik zin in heb. En gebruik ik nu diezelfde clichés omdat ze nu eenmaal waar zijn. De tijd gaat echt sneller als je ouder wordt.

Komt het omdat we teveel willen? Omdat we teveel moeten? Zijn onze dagen zo vol gestopt met verantwoordelijkheden en onszelf opgelegde (soms onhaalbare) doelen dat een dag voorbij is voordat je zelfs maar door hebt dat de zon is opgekomen?  Is het omdat je alles uit het leven wil halen en je beseft dat je op de helft bent, misschien al wel ver eroverheen? Met gezonde jaloezie kijk ik soms naar Marijn en Tijmen als ze in hun eigen bubbel, de wereld om hen heen buitengesloten, uren spelen in hun fantasiewereld. Geen opgelegde doelen, geen taken die vandaag af moeten, geen andere verantwoordelijkheid dan zorgen dat je niet van de trap naar beneden dondert als je speelt dat je een F-35 bent. Wat heerlijk is het toch als je niet gevangen wordt door je gedachten die je herinneren aan alles dat “moet”.  Voor hen gaat de tijd niet snel of langzaam, zij doen precies zoveel als in een dag past en gaan de volgende dag verder waar ze gebleven waren.

Ik zou moeten proberen om dat gevoel ook weer te krijgen. Precies datgene doen dat in een dag past.Geen onhaalbare doelen, geen oneindige to-do-lists.  Niet alleen dingen die MOETEN, maar vooral ook dingen die MOGEN. Want als ik naar mijn lieve jongetjes kijk, dan zijn dat de dingen die je gelukkig maken.

Wie weet, als ik mijn eigen advies kan opvolgen, volgt er snel weer een blog…