Dag 2, 18 juni 2017, Detroit – Niagara Falls – Mitchell’s corner

De eerste echte dag van de vakantie. Na een zeer korte nacht gingen we om 7 uur ontbijten om vervolgens de auto op te halen. Maanden geleden hadden we al via een goede aanbieding een minivan geboekt. Groot genoeg om ons en onze bagage in kwijt te kunnen en ook nog betaalbaar. Maar wat bleek toen Bob bij het bedrijf aankwam.. er waren geen minivans meer. Balen natuurlijk, want vorig jaar in Palmdale kregen we een kleinere auto mee. Gelukkig was dat niet het geval. Bob mocht zelf een auto uitkiezen uit een grotere klasse.
Dat is uiteindelijk een GMC Yukon XL geworden. Een enorme SUV en super deluxe.  Deze kost ruim het drievoudige van wat wij betaald hebben, maar je hoort ons niet klagen. Een goed begin van deze dag.

Om 9 uur gingen we op weg naar de Niagara falls, Canada. We moesten ook de grens over van de USA naar Canada. Dat ging zonder problemen en we zijn weer een stempel rijker in ons paspoort. Het was ongeveer 2,5 uur rijden, maar doordat er veel file stond waren we er uiteindelijk om kwart over 3 ’s middags pas. En natuurlijk begon het meteen te regenen toen we de auto parkeerden. Er is ook een gezegde “Een echt Lelieveld vakantie is pas vakantie… als het regent.” (daarover zal ik nog wel eens een blog schrijven, of een boek ;))

Horseshoe falls

We waren zo ontzettend nieuwsgierig naar de watervallen en we werden niet teleurgesteld. De kracht waarmee het water naar beneden stort is enorm. Het is heel indrukwekkend, zulke enorme watervallen. Je hebt er de “horseshoe falls” die kun je zien aan de Canadese kant waar wij waren. Verderop heb je de American falls en de bridal veil falls.

American falls en Bridal veil falls

Die zijn ook mooi en enorm, maar de horseshoe falls is toch wel het meest indrukwekkend.

We hebben een tijdje buiten rond gelopen, in de regen dus, en toen het heel hard begon te regen zijn we naar binnen gegaan.

In de regen

Ze waren onder de indruk.

Daar zagen we een tour die naar de tunnels leidt die beneden bij de watervallen en achter de watervallen uitkomt.

Achter de horseshoe falls

Het was er erg nat.

Omdat het zulk slecht weer was was het helemaal niet druk met toeristen en we konden zo doorlopen. Vanaf beneden was het nog indrukwekkender en vooral ook erg nat. We hadden poncho’s gekregen, maar door de wind waren we toch behoorlijk nat geworden. Het was een geweldige ervaring en ik ben heel erg blij dat ik er geweest ben.

Vervolgens ging onze reis naar Mitchell’s corner. Een plaatsje vlak bij Oshawa, ten oosten van Toronto. In Mitchell’s corner woont de neef van mijn moeder met zijn vrouw. Zijn broers, zussen en kinderen wonen er allemaal in de buurt. De laatste keer dat ik John en Brenda gezien heb is in de zomer van 2014. Ik was als kind al erg nieuwsgierig naar hoe mijn familie in Canada woont en nu kon ik het eindelijk zien.
We hadden gezegd dat we er aan het einde van de middag zouden zijn, maar dat gingen we door het oponthoud niet meer halen. We vertrokken na half 5 bij de watervallen en het was nog 2,5 uur rijden. Onderweg hebben we ook nog wat gegeten bij KFC. Daar raakten we in gesprek met een oudere man. Het bleek dat hij Nederlander is en in 1951 is verhuisd van Hoeksewaard naar Canada. Het grappige was dat je na al die jaren nog steeds een accent hoorde.
Het was een mooie route langs Lake Ontario af. Toen we eindelijk aankwamen tegen half acht was de dochter van John er nog met haar man en kinderen. Het was zo geweldig om mijn familie te zien, zelfs de mensen die ik nog niet ontmoet had. Ik ben een echt familiemens en ik had me er erg op verheugd. Onze jongens waren meteen na het begroeten met de kleinkinderen van John en Brenda gaan spelen en zagen we pas een uur later weer terug. Ook zij voelden zich meteen thuis. De kinderen gingen deze avond wederom erg laat naar bed en voor ons was het ook niet vroeg. We hebben heerlijk gepraat met John en Brenda nadat de rest weg was.

Een fantastische dag!