Generale repetitie

Ik las deze week een zin waar ik veel over nagedacht heb:

“Het leven is geen generale repetitie.”

Je krijgt één kans en dingen die je hebt gedaan, gezegd of meegemaakt kun je niet meer veranderen. Het is zoals het is en daar moet je het mee doen.
Je moet er dus voor zorgen dat je leven een voorstelling wordt waarop je kan terugkijken als de beste show die je ooit hebt gezien.
Als ik later, zittend in mijn schommelstoel op de veranda, terugkijk op mijn leven wil ik het gevoel hebben zoals ik dat nu heb als ik naar een mooie film kijk, een vrolijk lied hoor, een indrukwekkend boek lees, een hartverscheurend verhaal hoor of een prachtige musical zie.
Ik wil terugkijken op mijn leven met een lach en een traan. Ik wil genieten van de liefde die ik gevoeld heb, van de mooie herinneringen.
Maar vooral wil ik terugkijken op een leven waarin ik niks zou willen veranderen. Waarin alles goed is zoals het was. Waarin alles een plaatsje heeft en hoort te hebben. Niet alleen de leuke en mooie dingen. Ook de zware tijden, de moeilijke beslissingen, gemaakte fouten en verdriet. Want ook die mogen er zijn. Ook daar wil ik op terug kijken en dan kunnen denken, het was goed zo. Ik ben er beter van geworden, sterker, dus het hoeft niet anders.

Zo zal het later zijn, een fijne glimlach om mijn mond als ik terug denk aan mijn leven. Terwijl ik samen met mijn lieve man op onze veranda zit. De veranda van ons huisje aan zee, terwijl onze zoon met zijn gezin op het strand aan het spelen is.