Oh oh, die oortjes

Het is wat met de oortjes van ons kleinste manneke. Toen hij 4 maanden was kreeg hij de eerste oorontsteking en sindsdien is het alleen maar kwakkelen. Vanaf toen, totdat hij 9 maanden was, was hij iedere nacht wakker. En dan niet 5 minuutjes, maar uren lang. Bij mij zittend in mijn armen kon hij nog wel wat slapen, maar echt fijn was het niet. Ik was na die maanden helemaal kapot. Een nacht van 4 uur slaap of minder was eerder regel dan uitzondering. Bob nam het soms wel eens over, maar Tijmen is een heel erg mama’s kindje dus de meeste nachten lag hij bij mij. Uiteindelijk hadden we er zo genoeg van dat we een doorverwijzing hebben geëist van de huisarts, en zij vond dat een prima plan. (En zo niet dan toch!) Voor de kno-arts was gelukkig heel duidelijk, het rechter oortje was helemaal niet goed, daar moest een buisje in. Tijmen had in al die maanden nog nooit last gehad van zijn linker oortje en dat zag er ook prima uit. Er werd dus besloten om geen buisje in het gezonde linker oor te plaatsen. Ik zei toen al, je zult zien dat hij nu van zijn linker oor last gaat krijgen. En dat is dus ook het geval. Het buisje in zijn rechteroor zit er nu 3 maanden in. Hij heeft daar wel al een keer een ontsteking in gehad, maar daar had hij niet zoveel last van en met AB-druppels was dat zo opgelost. Helaas heeft hij in die 3 maanden al 2x links een oorontsteking gehad en ik denk dat er nu weer een ontsteking zit. Vanmiddag hebben we een afspraak bij de huisarts, dus dan weten we het zeker.

Ik heb meteen bij de kno-arts ook maar weer een afspraak gemaakt, daar zijn we nog onder controle en kunnen we zonder verwijzing een afspraak maken.

We hebben onze handen er aan vol en de slaap is ver te zoeken in de meeste nachten. Gelukkig zijn er tussendoor ook nachten met voldoende slaap, dat maakt het allemaal beter te dragen. Ik hoop dat het snel over zal zijn met het “gepruttel” in de oortjes van Tijmen, want dit is voor niemand leuk.

Wordt vervolgd…