Het land van de onbegrensde mogelijkheden

Halverwege januari, op een koude woensdagmiddag, werd ik gebeld door Bob vanaf zijn werk. Met twee jengelende jongetjes aan mijn benen en mijn geduld inmiddels gedaald tot het nulpunt, nam ik op. “Met mij, schatje ga je 3 jaar mee naar Amerika?”.  Mijn antwoord: “NEE” en vervolgens heb ik de hoorn erop gegooid.

Er gaat al een heel verhaal aan vooraf. Bob en ik zijn 11 jaar bij elkaar en al vanaf het begin wist ik dat hij heel graag bij de luchtmacht wilde werken en het liefst bij de F-16’s. Hij had het er toen al over dat hij ook best een paar jaar in het buitenland wilde wonen, vooral Amerika leek hem wel wat. Ik heb toen heel duidelijk gezegd dat ik binnen Europa met hem mee zou verhuizen, maar niet naar Amerika. Er werden daar in de loop der jaren nog wel eens grapjes over gemaakt en altijd was mijn antwoord hetzelfde, ik ga niet naar Amerika.

’s Avonds kwam Bob thuis met het hele verhaal. Hij was benaderd door de “vakoudste”. Dat is iemand binnen de luchtmacht die erbij helpt dat medewerkers op de juiste functies terecht komen. Deze man had Bob gebeld met de vraag of Bob interesse had in een functie in Amerika. Een functie die verbonden is aan de testfase van de JSF (F-35). Dat leek Bob helemaal te gek, maar hij wist natuurlijk ook hoe ik erover dacht.

We hebben er veel over gedacht, gepraat en, in mijn geval, gehuild. We hebben informatie verzameld en verhalen van anderen gehoord. En uiteindelijk besloten dat we de kans wilden aangrijpen. Wij hadden de keus gemaakt en toen begon het wachten. Bob zegt wel eens “de enige zekerheid bij de luchtmacht is onzekerheid”. Dat is helemaal waar. Wij hadden weliswaar onze keuze gemaakt, er was nog geen zekerheid dat de functie er ook daadwerkelijk zou komen. Het gaat om een nieuw te vormen squadron en dat brengt nogal wat met zich mee.

Inmiddels zijn we 5 maanden verder en is er nog steeds geen zekerheid. De functie gaat er komen, dat is inmiddels wel duidelijk en Bob is daar zeker een goede kandidaat voor, dat is ook duidelijk. Nu is het wachten op het moment dat de functie wordt “opengesteld”. Dat houdt in dat de functie in de vacaturebank komt en dat defensiepersoneel, dat aan de voorwaarden voldoet, kan solliciteren op de functie. Uiteindelijk komt daar dan de beste kandidaat uit en Bob heeft goede kansen hierop. Wanneer de functie opengesteld wordt is het meest onduidelijke punt aan het hele verhaal. Dat kan volgende week zijn, maar ook over 4 maanden. En in de tussentijd weten wij voor 95% zeker dat we gaan, maar plannen maken kunnen we pas echt als het 100% zeker is.

Voor nu doen we alsof het 100% zeker is dat het doorgaat, dan kunnen we ook al wat voorpret hebben in plaats van alleen maar onzekerheid.
De functie gaat komen op Edwards Air Force Base in Californië. Dat is een grote Amerikaanse basis in de Mojavewoestijn. De basis ligt op ongeveer 1,5 uur rijden van Los Angeles. De plek waar wij zouden willen wonen is Palmdale. Dat ligt tussen Los Angeles en de basis in, aan de rand van de bergketen San Gabriel.
De functie zou ergens halverwege 2014 ingaan, maar daar is (ook) geen zekerheid over.
De komende tijd zal ik meer blogs schrijven over het hele Amerikagebeuren.

In de eerste maanden hebben we het vooral voor ons gehouden en het maar met weinig mensen gedeeld. Nu er steeds meer duidelijk is, kunnen we het met meer mensen delen. We kunnen er over gaan schrijven op onze website, wat leuk is voor later. Om nog eens terug te lezen hoe het ging in deze hectische periode.