Emotionele achtbaan

Als je in het woordenboek het woord “huismus” opzoekt, dan vindt je mijn naam daarachter. Ik ben niet avontuurlijk ingesteld. Ik vind het heerlijk om thuis, of dicht bij huis te zijn. Ik heb nooit de behoefte gehad om de wereld over te reizen, “discovery channel” voldoet. Ik heb 2 keer in mijn leven gevlogen, naar Gran Canaria en terug. Ik heb nooit ingezien wat er leuk is aan parachutespringen, paragliden, bungeejumpen of tussen de haaien zwemmen. Ik vermaak me prima met rustigere hobby’s, zoals lezen en knutselen. Het meest avontuurlijke dat ik in mijn leven heb gedaan is voetballen met dames. En vergis je niet, dat kan heel spannend en grensverleggend zijn.
En toen kwam daar ineens de mogelijkheid om 3 jaar in Amerika te gaan wonen. De huismus in mij was totaal van de leg. Ik wilde niet 3 jaar weg uit mijn huis, niet 3 jaar weg uit mijn vertrouwde omgeving. Er kwam zoveel bij kijken, dat ik er niet eens over na wilde denken.
Maar deze huismus is getrouwd met Bob en voor Bob heb ik (bijna) alles over, dat zal dan wel “ware liefde” zijn. En dus ging ik er toch over nadenken. Dat nadenken alleen al zorgde voor heel veel tranen, hoe zou dat dan gaan als ik echt 3 jaar weg zou gaan. En waar moest ik allemaal over nadenken? Op de eerste plaats natuurlijk de kinderen, die komen bij mij altijd op nummer 1, hoe groot de liefde voor Bob ook is. Ten tweede, mijn baan. Ik heb nu een vaste baan waar ik het prima naar mijn zin heb. Ik verdien niet veel, maar genoeg voor het werk dat ik doe. Ik heb hele leuke collega’s en het werk vind ik ook leuk. Als de kinderen ziek zijn, dan is er altijd te regelen dat ik weg kan en iedereen staat voor elkaar klaar. Wilde ik dat opgeven? Wat moeten we doen met ons huis? Wat betekent het financieel? Wat betekent het voor de toekomst van Bob bij de luchtmacht? Deze en nog duizenden vragen meer gingen er door me heen. En dan het allergrootste punt, hoe kan ik zolang mijn lieve familie en vrienden missen?
Bob en ik hebben er veel over gepraat en we hebben eerst de praktische zaken op een rijtje gezet. Is het überhaupt te realiseren, want als dat niet het geval is, hoeven we er ook niet meer over na te denken. Maar, helaas dacht ik toen, was het haalbaar. Voor alle praktische problemen is een oplossing en financieel is het haalbaar.
Dan blijft het emotionele deel over. Alleen het idee al dat ik mijn familie en vrienden nauwelijks “live” zou zien, zorgde dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik heb een aantal weken me heel ongelukkig gevoeld en ik wist echt niet wat ik moest doen. Ik had het gevoel dat ik nooit de goede keuze zou maken. Als ik nee zou zeggen, dan zou ik me daar zelf goed bij voelen, maar zou Bob heel erg teleurgesteld zijn en dan zou ik me daardoor alsnog rot voelen. Als ik ja zou zeggen, zou ik Bob dolgelukkig maken, maar mezelf ongelukkig.
Ik ben heel boos geweest dat Bob deze kans kreeg voorgelegd. Hadden “ze” dat maar niet gedaan, dan had ik ook de keuze niet hoeven te maken.
En toen was daar het punt dat ik wist wat ik ging doen. Nadat mijn collega veel te jong is gestorven en er verschillende mensen in mijn omgeving ernstig ziek werden, wist ik dat ik de kans ging grijpen. Het leven kan zomaar ineens voorbij zijn. En ook al ben ik een echte huismus, 3 jaar in Amerika wonen lijkt me ook een hele mooie kans. Na een aantal weken van stress, huilbuien, informatie verzamelen en praten had ik de rust gevonden, we gaan ervoor!
Nu hebben wij de keuze gemaakt en is het verder wachten op de luchtmacht. De kans dat het doorgaat is heel groot, maar ik zal blij zijn als de zekerheid er is. Dan kan ik me voor gaan bereiden op het grootste avontuur van mijn leven. Zowel in praktisch opzicht voorbereiden, als in emotioneel opzicht. Want dat ik iedereen zo lang moet missen, vind ik verschrikkelijk…