No problem

Een verhuizing naar Amerika brengt heel wat zorgen en problemen met zich mee. Het kan allemaal opgelost worden, maar het kost wel tijd en moeite. Waar Bob en ik vooral bezig zijn met het regelen van scholing en de financiën, is Marijn met problemen van een hele andere orde bezig. Gelukkig is Marijn erg oplossingsgericht en bedenkt hij tot nu toe voor ieder probleem zelf een oplossing.
Zo was daar het eerste obstakel, de taalbarrière. Marijn gaat naar een Amerikaanse school en daar krijgen ze geen Nederlandse lessen. Voor Marijn was dit zelfs niet een klein probleempje. Hij gaat iedereen op de nieuwe school Nederlands leren, dan hoeft hij helemaal geen Engels te kunnen spreken. Omdat wij dit toch echt anders bekijken, krijgt hij vanaf half mei Engelse les op zijn eigen school. Er komt 2x per week een docent hem uit de klas halen om 30 tot 45 minuten Engels te leren.
Het tweede punt wat ter sprake kwam is wat we wel en niet mee kunnen en mogen nemen naar Amerika. Marijn had het liefst ons hele perceel met huis en al in een zeecontainer gestopt op weg naar Los Angeles. Onze huisraad gaat voor een groot deel mee, maar het huis blijft toch echt staan. Ook het speelhuis van de kinderen kan niet mee en dat is een grote domper voor Marijn. Hij speelt daar graag mee en roetsjt vaak van de glijbaan naar beneden. En dat leuke huis van hem blijft 3 jaar in Nederland achter zonder de goede zorgen van zijn bewoner. Ook daar heeft Marijn een perfecte oplossing voor gevonden. Opa Jan is timmerman en die kan goed voor huizen zorgen en dus is opa Jan gevraagd om 3 jaar lang voor het huis van de kinderen te zorgen. Opa Jan vindt dat geen enkel probleem, dus punt twee is ook opgelost.En we zijn er nog niet, het eten is in Amerika anders dan in Nederland. Voor een aantal dingen maakt dat niet uit, voor een aantal dingen zeer zeker wel. Marijn en Tijmen zijn allebei dol op duo-chocoladepasta. Niet “gewoon” de bruine, het moet bruin en wit zijn. We hebben Marijn er op voorbereid dat dat waarschijnlijk niet te krijgen is in Amerika. Na even nagedacht te hebben had hij ook hier een oplossing voor. We kopen een stuk chocolade, maken dat helemaal fijn. We doen er wat melk bij voor de witte pasta en, voilá, we hebben duopasta. Een gat in de markt deze uitvinding, misschien begin ik nog wel een webwinkel.
En dan, voor nu, het laatste probleempje. We hebben drie vissen en die kunnen niet mee in het vliegtuig. Dat snapt Marijn wel: “Neehee mama, vissen kunnen toch ook niet vliegen, die moeten zwemmen.” Marijn wil ze uitleggen welke route ze moeten nemen naar Amerika zodat ze erheen kunnen zwemmen. Voor een goudvis is dat waarschijnlijk een te grote uitdaging, dus de vissen gaan niet mee. Gelukkig was daar Marijns held, ome Michael. Hij heeft een aquarium en onze vissen mogen daar drie jaar wonen en hij gaat er dan goed voor zorgen. Marijn is akkoord gegaan op voorwaarde dat we ze na drie jaar weer terug krijgen. Ook over dit punt kunnen we zeggen: “Check!”
Ik ben blij dat de eerste obstakels overwonnen zijn, op naar de volgende!