Don’t cry for me Argentina

Met de verwijzing in het systeem kon ik eindelijk een afspraak gaan maken bij de fysiotherapeut. Omdat gesprekken vaak makkelijker zijn als ik ze “live” voer i.p.v. via de telefoon ben ik naar de praktijk toegereden nadat ik de kinderen naar school had gebracht. Dat ik daar 7 km voor om moest rijden, maakte me niet uit, daar draai ik mijn hand al niet meer voor om. De baliemedewerkster herkende me meteen en begroette me met een brede glimlach. Ik vroeg haar om een afspraak met een fysiotherapeut die ervaring heeft met mensen met RA en artrose. Hoe naïef kon ik zijn om te denken dat het zo soepel zou gaan? Dat ik net als in Nederland een afspraak maak en een paar dagen later kan starten met de behandeling. Het slechte nieuws was dat ik eerst een afspraak moest maken voor een intakegesprek. Het goede nieuws was dat er om 9.00 u. een plek vrij was. Op dat moment was het 8.53 u. dus dat was een prima planning. Dacht ik…. Het antwoord op mijn vorige vraag, HEEL naïef. Want zelfs een afspraak die 7 minuten van te voren is gemaakt, kan niet op tijd beginnen. En ook niet 5 minuten later. Het was bijna half 10 toen ik aan de beurt was (terwijl ik de hele tijd de enige persoon in de wachtkamer was). Ik werd binnen geroepen door een grote, forse vrouw van middelbare leeftijd met zeer duidelijk geblondeerd haar. Dikke laag make-up en een flinke walm parfum. Ze stelde zich voor als de directrice en begon meteen te praten over onze koningin Maxima. “Een prachtige vrouw, dat komt omdat ze Argentijns is, dat ben ik ook.” Op dit moment moest ik heel erg mijn best doen om Amerikaans beleefd te blijven. Koningin Maxima vind ik een prachtige vrouw, maar dat kan ik niet zeggen van alle Argentijns vrouwen die ik ontmoet heb. Na wat gebabbel over en weer kwamen we ter zake. Ze stelde wat vragen over mijn gezondheid en kwam binnen 10 seconden met het behandelplan, ik moest watertherapie gaan doen. Ik gaf aan dat ik dat geprobeerd heb en dat ik daar geen baat bij heb. Ik vertelde haar dat mijn Nederlandse fysiotherapeute een brief had geschreven waarin precies staat wat bij mij wél helpt. Maar de grote directrice met het zware accent had daar geen oren aan. “We do things different here, I know what’s good for you.” (spreek dit in gedachten uit met een zwaar Spaans accent en je weet wat ik moest doorstaan).
Watertherapie ging het zijn dus. Ik vroeg haar of zij de therapie zou geven, het anwoord was nee. Ze was alleen de directrice, ze deed geen behandelingen. (….stilte….)
Wie dan wel de therapie gaf, dat zou ik wel zien bij de eerste behandeling. Een behandeling waarbij ik met andere patiënten samen in een zwembad oefeningen moest doen met een mannelijke fysiotherapeut die ik nog nooit ontmoet had. Ik heb, wederom Amerikaans beleefd, het gesprek afgerond en een afspraak gemaakt voor de watertherapie. In gedachten houdende dat ik het een paar dagen later af zou zeggen.
Geheel gedesillusioneerd reed ik naar huis. Na al die maanden gedoe rondom de vergoedingen, kreeg ik nu nog niet de behandeling die voor mij werkt. Het programma “geef nooit op” is per direct gestopt….

Inmiddels ben ik via één van de Nederlandse dames hier in Palmdale begonnen met yoga. “Easy flow” en restorative”. Mijn lichaam moet hard werken, leert ontspannen en de spieren worden sterker en soepeler en dit alles zonder dat ik de volgende dag extra pijn in mijn lichaam heb. Ik vind het heerlijk om te doen en ga zeker 1x in de week en als het kan 2x. Voorlopig is dit genoeg voor mij en heb ik geen behoefte meer aan fysiotherapie. Ik hoop van harte dat het zo blijft en dat ik niet het hele proces nog een keer hoef te doorstaan bij een andere praktijk voor fysiotherapie.