En voor wat…?

Vorige week werd Nederland en de rest van de wereld opgeschrikt door het bericht dat twee Nederlandse militairen zijn omgekomen in Mali. Twee jonge mannen, neergestort met hun helicopter, hebben familie en vrienden radeloos en vol verdriet achter gelaten.
Op internet werd er verschrikt gereageerd en veel mensen betuigden hun medeleven via diverse vormen van social media. Helaas zijn er ook veel negatieve reacties. Negatieve reacties die ik altijd zie na een bericht over defensie. Ik lees niet alle reacties, maar soms valt mijn oog er op. Vaak schud ik mijn hoofd bij het zien van de, in mijn ogen, domme en zelfs kwetsende commentaren en leg het naast me neer. Maar deze keer lukt het me niet. Kreten als “dat ze maar terug komen naar Nederland en ons eigen land verdedigen”, “daar gaan onze belastingcenten”, “dat ze maar eens wat gaan doen voor al dat geld dat ze krijgen” en “En voor wat..?”.
Boos word ik om deze uitspraken! Ik zou de mensen die het schrijven willen vastpakken en door elkaar willen schudden. “Zijn ze nu echt zo dom!?” Als ik er over nadenk weet ik dat het niet perse domheid is, maar onwetendheid (althans, dat houd ik mezelf maar voor).
Mijn man werkt bij Defensie en nee, we worden niet rijk. Sterker nog, defensiepersoneel krijgt al jaren geen koopkrachtcompensatie meer.  En ja, mijn man werkt voor zijn geld. Meestal de fijne kantooruren van 8.00 u. tot 16.45 u., maar de keren dat hij avonden, nachten en weekenden heeft gewerkt zijn ontelbaar. En dat wordt niet altijd van tevoren aangekondigd. Het kan zomaar zijn dat er ergens een dreigende situatie in de wereld is en dat mijn man een snel berichtje stuurt dat hij die dag niet of pas heel laat thuis komt. En ja, het wordt allemaal betaald van jullie belastingcenten en die van mij. Voor een deel althans, want een heel groot deel van het belastinggeld wordt voor andere zaken gebruikt.
“Dat ze maar terugkomen naar Nederland om ons eigen land te verdedigen.” Tja, denk je dan werkelijk dat “onze jongens en meiden” in Mali zitten uit liefdadigheid om de inwoners van Mali te helpen? Denk je werkelijk dat Nederland er zelf helemaal geen baat bij heeft dat “onze militairen” over de hele wereld ingezet worden? Denk je werkelijk dat als Nederland bij geen één militaire missie (met welk doel dan ook) aansluit, dat Nederland dan verdedigd kan worden als er daadwerkelijk iets gebeurd? Ik denk van niet. Ik ben niet zo thuis in de politiek. En alhoewel ik een vader heb die 35 jaar bij defensie heeft gewerkt en een echtgenoot die er nu werkt, heb ik ook niet heel veel verstand van alles wat er zich binnen Defensie afspeelt. In mijn ideale wereld is “Defensie” helemaal niet nodig en leeft iedereen in vrede met en naast elkaar. Maar die ideale wereld bestaat niet en daarom weet ik wel zeker dat Nederland een samenwerkingsverband nodig heeft op het gebied van Defensie om ons land te kunnen verdedigen als het nodig is. Ons land is klein en met de beperkte middelen op militair gebied die “wij” hebben komen we er niet in ons eentje mocht het echt noodzakelijk zijn.
De Nederlandse militairen die in andere landen aan missies deelnemen doen dat voor ons, voor ons kikkerlandje. Zodat wij, zodra dat nodig is, kunnen steunen op militairen uit andere landen.

De allerergste zin die ik gelezen heb, blijft hangen in mijn hoofd. “Ze hebben er toch zelf voor gekozen.” Sinds de dienstplicht is afgeschaft kies je er inderdaad zelf voor om bij Defensie te gaan werken. En op papier weet je ook zo ongeveer waar je voor kiest. Je kiest voor een baan bij Defensie omdat je denkt dat het bij je past, omdat je denkt dat daar je interesses liggen. Je weet dat er ook mindere kanten aanzitten. Je werktijden kunnen afwijken van “normaal”. Je bent in principe altijd oproepbaar en de kans dat je naar het buitenland wordt uitgezonden om deel te nemen aan een missie is groot. Je wordt niet zomaar aangenomen bij defensie, je moet tests doorstaan. Niet alleen fysiek, maar ook psychologisch. En je weet dan ook wat de risico’s zijn die het vak met zich mee brengt. Tot hier heb je inderdaad zelf de beslissingen genomen. Maar die 2 jonge mannen die in een helikopter vlogen om deel te nemen aan een missie die ook voor ons voordelen oplevert, hebben er niet voor gekozen om neer te storten. Zij hebben er niet voor gekozen om op vroege leeftijd te sterven.
En zij hebben er zeker niet voor gekozen om zulke reacties te krijgen na hun tragische dood…

R.I.P Kapitein René Zeetsen, Eerste Luitenant Ernst Mollinger en alle anderen die gestorven zijn tijdens hun levenswerk om van de wereld een betere wereld te maken. Een betere wereld voor ons en onze dierbaren.