Hartverwarmend

Wat een lieve berichten heb ik mogen ontvangen na mijn vorige blog. Hartverwarmend om te zien hoeveel mensen aan mij en mijn gezin denken en met ons meeleven.
Misschien is een kleine aanvulling op zijn plaats om mijn allerliefste familie en vrienden niet onnodig ongerust te maken. Alhoewel ik mijn draai hier niet gevonden krijg om de redenen die ik in mijn vorige blog heb beschreven, is het ook niet zo dat ik wekelijks huilend onder de dekens kruip. Ik ben niet ongelukkig en heb ook geen grote last van heimwee (niet groot=klein). Ik ga het hier zeker wel volhouden tot de zomer van 2017, tenzij er nog hele rare dingen gaan gebeuren. Ik ben geen opgever en ik vind vast een manier om mijn verwachtingen bij te stellen en er het beste van te maken met de middelen die we hebben. Ik kan mijn grote vriend Google ook hierin om hulp vragen.
Wel heb ik mijn momenten waarop ik mezelf zielig vind en zwelg in zelfmedelijden. Die momenten zien de mensen om mijn heen niet, uitgezonderd Bob en de kinderen. In mijn blog gisteren heb ik jullie meegenomen in zo’n moment. Om jullie te laten zien dat hier misschien letterlijk altijd de zon schijnt, maar figuurlijk zeker niet. Om te laten zien dat wij hier niet alleen maar leuke dingen doen en dat wij hier grotere uitdagingen aan moeten gaan dan in Nederland. En om de steun te krijgen die ik nodig had. Dat laatste is zeker gelukt, dankjulliewel daarvoor!

See you later