Hoe kan het gebeuren…

Ruben en Julian, de broertjes die bijna 2 weken vermist waren. Er is de laatste weken al veel over geschreven, gesproken en gedacht. Mensen reageerden boos, meelevend, vol onbegrip, verslagen en wat al niet meer. Vanaf het eerste moment dacht ik niet dat de broertjes nog zouden leven. Met alles wat er geschreven werd ging ik ervan uit dat de vader zijn kinderen eerst had gedood voordat hij de hand aan zichzelf sloeg.
Voor de moeder, familie en vrienden ben ik blij dat ze zijn gevonden. Voor hen is dit een verschrikkelijke periode en ik hoop voor ze dat ze nu in ieder geval kunnen beginnen met rouwen.

Ik heb het nieuws vooral gevolgd met ongeloof. Familiedrama’s zijn altijd verschrikkelijk en telkens vraag ik me af, wat heeft gemaakt dat het zo ver is gekomen? Wat heeft er voor gezorgd dat er iets knapt bij iemand waardoor die persoon zijn of haar eigen kinderen doodt?
Maar deze keer leek het er gaandeweg steeds meer op dat er niet ineens iets geknapt is waarop meteen een daad volgde. Het leek een goed geplande daad. Een vader die een plan heeft gemaakt om zijn eigen kinderen te doden, ze te verstoppen en te zorgen dat ze niet of heel moeilijk te vinden waren. Het enige wat ik me steeds weer afvraag, waarom heeft hij ze verstopt? Er wordt aan alle kanten geschreven en gezegd dat het wraak was, wraak op zijn ex-vrouw. Het doden van hun kinderen was niet genoeg, zijn ex-vrouw moest ook nog in grote zorgen zijn over waar de kinderen waren en wat er met hen gebeurd was. Het lijkt een aannemelijke verklaring. Het zou ook kunnen zijn dat hij gedacht heeft dat de raad van kinderbescherming de kinderen weg zou halen, dat hij ze helemaal niet meer zou zien. Wellicht heeft hij gedacht, als ik ze niet mag hebben dan mag niemand ze hebben. We zullen er nooit achter komen. Niemand weet wat hij gedacht heeft, hij heeft zijn gedachten met zich meegenomen in de eeuwigheid.
Hoeveel redenen ik ook kan bedenken (met de beperkte informatie die ik heb), ik kan geen één reden bedenken waarom je je kinderen liever dood wil hebben dan levend. Hoe kun je tot de daad komen om je eigen kinderen te doden. De kinderen waarvan hij het hartje heeft gehoord nog voordat ze geboren waren. Zíjn kinderen die hij ongetwijfeld geboren heeft zien worden. De kinderen waarvan hij het eerste huiltje heeft gehoord en misschien ook wel het laatste. Hoe kun je je kinderen nog aankijken in de wetenschap dat je ze het leven zult ontnemen.
Onschuldige kinderen zijn slachtoffer geworden van de verwrongen gedachten van één man. Want zo zie ik het, die man kan niet meer “normaal” hebben gedacht. Iemand die mentaal goed functioneert kán zijn eigen kinderen niet doden, dat weiger ik te geloven. Die man was zo gevangen in zijn gedachten, dat hij niks anders kon bedenken. Of het nu een wraakactie was, een wanhoopsdaad of iets anders, die man heeft denk ik geen andere oplossing gezien. Ik wil zijn daad niet goed praten, helemaal niet zelfs. Ik vind het verschrikkelijk, verachtelijk en voor zulke gevallen zou ik bijna hopen dat er een “hogere macht” is die hem ter verantwoording roept. Hoe erg je ook in de put zit, je eigen kinderen doden is zo walgelijk dat ik niet eens met woorden kan beschrijven wat ik ervan vind.

En dan is er natuurlijk de vraag, had het voorkomen kunnen worden? Er zijn allerlei instanties die zich er mee bezig (gaan) houden en hun best doen om iemand of iets te vinden waar ze met een vinger naar toe kunnen wijzen. Want dat wil “men”, er moet een schuldige worden gevonden die op de vingers getikt kan worden. Er moet een zondebok zijn waarop de woede en het ongeloof afgereageerd kan worden.
Ik vraag me af of er een schuldige is, buiten de vader. Hoe kan iemand, een persoon of instantie, hebben voorzien wat er ging gebeuren. Wie anders dan de vader zelf wist wat zijn precieze gedachten waren. Achteraf zullen er ongetwijfeld tekenen zijn geweest dat de vader niet rationeel dacht. Maar wie denk wel rationeel als je in een lastige scheiding en voogdijzaak verwikkeld bent. Dat gaat niet om ratio, dat gaat om emoties en gevoelens. En niemand kan precies weten wat de gevoelens van een ander zijn. Niemand kan precies voelen wat een ander voelt.
Wat is dan de oplossing om zulke situaties in de toekomst te voorkomen? Ik zou met heel mijn hart willen dat ik het wist, maar ik heb werkelijk geen idee. Ik hoop van harte dat er iemand DE oplossing heeft, maar ik denk dat het zo simpel niet is.
Ik denk dat mensen zich in ieder geval bewust moeten worden dat hun kinderen altijd op de eerste plaats moeten komen. Hoe moeizaam de relatie met je (ex)partner ook gaat, het belang van kinderen moet altijd voorop gesteld worden. Als je de keuze hebt gemaakt om kinderen te krijgen, dan brengt dat een verantwoordelijkheid met zich mee.

De gedachte dat ik mijn eigen twee lieve mannetjes kwijt zou raken is onverdraaglijk. Het idee alleen al doet de tranen in mijn ogen springen en mijn hart in mijn keel kloppen. Mijn mannetjes zijn mijn alles en ik bescherm ze met mijn leven.