Intuïtie

Als je het woord “intuïtie” intypt bij Google, dan krijg je allerlei omschrijvingen. Dit is een goede samenvatting:

“Subjectieve geestesgave die vaak in waarnemingen en ingevingen tot uiting komt en niet voortkomt uit het verstandelijke denkvermogen. Ook wel innerlijke stem genoemd. Een intuïtieve beslissing wordt genomen vanuit het onbewuste, vanuit het gevoel, vanuit de tenen. Het betreft een helder weten, zonder dat het weten op verbale wijze hard gemaakt kan”

Een hele mond vol en het komt er op neer dat intuïtie niet wetenschappelijk bewezen is. Het is lastig te testen en meestal is het een kwestie van erin geloven of niet. Ik geloof er zeker in. Ik geloof dat er een “innerlijke stem” is die “dingen aangeeft”. Hoe dat precies in z’n werk gaat, daar kan ik geen antwoord op geven. Het maakt voor mij ook niet uit, ik heb genoeg bewijs gekregen dat mijn intuïtie werkt.

Ik heb altijd gelooft dat intuïtie bestaat, maar er is een lange tijd geweest dat ik niet naar mijn intuïtie luisterde. Ik vond het belangrijker om te doen wat mensen van mij verwachtten. Althans, wat ik dacht dat ze verwachtten. Ik heb jaren geprobeerd om te voldoen aan een beeld dat ik zelf had gecreëerd. Een beeld dat niet haalbaar was, maar waarvan ik vond dat het haalbaar moest zijn. Ik schoof mijn intuïtie opzij en probeerde alles te perfectioneren. Niet omdat anderen dat van mij verlangden, maar omdat ik dacht dat dat zo was. Langzaam was het niet meer om om anderen te plezieren, maar vond ik zelf dat ik perfect moest zijn. Ik wilde voldoen aan mijn eigen eisen, die nooit haalbaar waren. Dat heeft me een paar keer opgebroken, maar het heeft lang geduurd voordat ik het ging veranderen.

We gaan een aantal jaren verder in de tijd en daar was de beslissing van Bob en mij om te proberen zwanger te raken. Al vanaf het begin wist ik dat het mentaal zwaar zou worden voor mij. Ten eerste wist ik dat ik me heel erg zorgen zou maken over een klein hummeltje waarvoor ik de verantwoordelijkheid zou hebben. Ik wil dat de mensen die ik lief heb, zich fijn voelen. Als dat niet het geval is, dan voel ik me ook niet fijn. Ten tweede wist ik dat ik alles perfect zou willen doen en dat dat me bergen energie zou gaan kosten. Maar ondanks dit zelfinzicht, bleef ik vasthouden aan “een perfecte wereld en de perfecte moeder zijn”.  Tijdens mijn zwangerschap had ik veel nagedacht over moederlijke intuïtie en besloten dat ik die hoe dan ook zou gaan volgen. Ik zou moeder worden en ik wilde mijn kind begrijpen. Ik geloof dat intuïtie daarvoor zorgt, dus ik wilde daar echt naar gaan luisteren. Ik had het al helemaal uitgedacht en, zoals altijd, een perfect beeld gecreëerd.
Toen Marijn geboren werd, was er één ding zeker perfect en dat was Marijn zelf. Ik voelde me vanaf de eerste seconde zijn moeder en ik hield meteen intens van hem. Tegelijkertijd kwam ook het besef heel hard binnen dat ik, samen met Bob, verantwoordelijk was voor dit hulpeloze wezentje. Die taak moest ik perfect volbrengen, ik wilde mijn lieve mannetje nooit teleurstellen.
Mijn intuïtie werkte vanaf het begin heel goed. Alsof er een knop omging, ik wist heel vaak precies wat Marijn wilde. Helaas bleek Marijn een huilbaby. Ik zat dagen met een mannetje dat bijna alleen maar huilde. Hij sliep overdag niet en hij leek ergens last van te hebben.  Al na 2 weken had ik het gevoel dat hij verborgen reflux had en wellicht koemelkallergie. Ik ben naar de huisarts gegaan en daar werd ik weggestuurd met:  “je bent net moeder en overbezorgd”.  Een aantal mensen om mij heen vonden dat het “wel mee viel”, die hoorden hem niet huilen als zij hem zagen. Tja, daar zouden ze zomaar een punt kunnen hebben, ik had al verwacht dat ik erg bezorgd zou worden. Maar deze keer liet ik me niet van de wijs brengen. Ik ging niet voldoen aan het beeld dat een ander van me had, namelijk de bezorgde moeder.  In plaats van dat ik meeging in het verhaal van de huisarts, ben ik vast blijven houden aan mijn gevoel. Dat heeft me bloed, zweet en letterlijk heel erg veel tranen gekost, maar uiteindelijk is mijn gelijk bewezen door de kinderarts. Helaas waren we toen al 3 maanden verder, wat heb ik een verdriet gehad omdat mijn mannetje zo’n pijn had en niemand me wilde geloven. Daardoor ging ik uiteindelijk overal over twijfelen, ook over mijn intuïtie. Was die intuïtie er wel? Er kwam een punt dat ik niet meer wist of ik iets aanvoelde of dat de angst en overbezorgdheid het overnamen. . Ik ging twijfelen aan mijn eigen gevoel, begon bijna te geloven dat ik geen goede moeder kon zijn.  Gelukkig ben ik, zoals de meesten wel zullen weten, erg eigenwijs. En die eigenwijsheid heeft ervoor gezorgd dat ik wat Marijn betreft altijd op mijn gevoel af ben blijven gaan, hoe erg ik ook twijfelde. Die eigenwijsheid en standvastigheid wat betreft mijn kindje, hebben er voor gezorgd dat Marijn op het laatste moment niet werd geopereerd aan een liesbreuk. Twee artsen hadden een liesbreuk geconstateerd en ik heb steeds gezegd dat het dat niet was. Op de dag dat hij werd opgenomen heb ik min of meer geëist dat er nog een keer goed naar gekeken werd. Conclusie: geen liesbreuk!  Dit heeft er voor gezorgd dat ik niet meer twijfelde aan mijn gevoel en zelfs de kinderarts en huisarts vragen sindsdien wat ik denk. Dat is ook het moment geweest dat ik het beeld van “de perfecte wereld en de perfecte moeder” heb losgelaten. Ik ben een goede moeder, ik weet wat het beste is voor mijn kinderen. Het is onmogelijk om ze nooit teleur te stellen in hun leven. De perfecte moeder is in mijn ogen een moeder die altijd het belang van de kinderen voorop stelt. Een moeder die eerst aan haar kinderen denkt, wat voor hen belangrijk is. Ik hoef niet te voldoen aan het beeld dat ik ooit in gedachten had, ik hoef alleen de kinderen op de eerste plaats te zetten.

De conclusie van dit verhaal: Wat mensen ook denken van intuïtie, ik geloof er in!