Keep smiling

Er kan veel veranderen in 4 maanden tijd, dat hebben de afgelopen maanden bewezen. Ik schreef 4 maanden geleden dat ik wekelijks naar huis wil. Dat gevoel is nu minder sterk, minder aanwezig. Nog steeds zou ik, als ik de keuze had, mijn koffers pakken en terug verhuizen. Dat gaat niet gebeuren, dus ik heb me er meer bij neergelegd dat het hier niet is zoals we hadden gehoopt. Niet alleen ik vind het hier saai, er is een serieus onderzoek gedaan naar de meest saaie stad van Californië. Lancaster (dat “vastgegroeid” ligt aan Palmdale) staat op de 2e plaats, wat mij totaal niet verbaast. Nu het zwart op wit staat dat ik gelijk heb (al heb ik dat natuurlijk altijd) heb ik er meer vrede mee. Me erbij neerleggen is stap 1 naar een fijner leven in de Antelope Valley.
Stap 2 is te danken aan “Defensie”. De klachten en geruchten vanuit Amerika dat de buitenlandtoelage echt heel laag is, zijn opgepikt. Er zijn mensen die de klachten serieus hebben genomen, die er werk van hebben gemaakt. Mensen die het hebben besproken met collega’s en hun meerdere. Alleen dit al was erg fijn. Het was goed om te merken dat onze klachten serieus werden genomen, dat we niet alleen werden gelaten met onze zorgen.
Want zorgen hadden we. Zorgen over hoe we een balans konden vinden tussen een leuke tijd hier hebben en toch ons spaargeld behouden. Want hoe moeten we rond komen in Nederland zonder spaargeld en maar 1 salaris? Zorgen over geld om een auto te kunnen kopen als we terug in Nederland zijn. Zorgen over de keuzes die we soms moesten maken tussen boodschappen doen of de nieuwe schoenen voor de jongens die dringend nodig zijn.
Ik schrijf “hadden”, want onze klachten zijn niet alleen gehoord, er is ook actie ondernomen wat er in geresulteerd heeft dat de buitenlandtoelage verhoogd wordt. En die verhoging maakt voor ons precies het verschil. Het maakt dat de zorgen omslaan in vertrouwen. Nu kunnen we hier leven zoals we gewend zijn, soms wat leuke dingen doen en ook nog sparen wat we gewend zijn. Nu lijkt het er in ieder geval op dat het goed komt. En de onderhandelingen zijn nog niet klaar, dus wie weet wat de toekomst ons nog brengt.
Ook was er deze week in het nieuws dat er na jaren een akkoord is gekomen over de loonsverhoging bij defensiepersoneel. Ook dat geeft meer lucht en minder zorgen.
Omdat het er nu allemaal veel rooskleuriger uitziet hebben we het ook eindelijk aangedurfd om een nieuw bed te kopen. Het geld daarvoor hadden we al een tijd geleden gereserveerd op onze spaarreking, maar we durfden het niet op te maken. Ons bed was ernstig aan vervanging toe. Niet alleen ik werd dagelijks wakker met pijn in mijn lijf, ook Bob had er inmiddels last van. Nu slapen we heerlijk in ons nieuwe California King bed en zeg nou zelf, de wereld ziet er een stuk beter uit als je goed hebt geslapen! (stap 2.1)
En nu komt stap 3 naar een leuker leven in de AV, zorgen dat Marijn het naar zijn zin heeft. Marijn is vaak boos en verdrietig omdat hij zijn familie en vrienden mist in Nederland. Hij mist de grote groep kinderen waarmee ze zo vaak speelden op “het plein”. Hij wil logeren bij Teun en bij opa en oma. Hij wil voetballen bij Fc Uden en Juf Rick zien (zijn juf in groep 1). Dat ik het hier niet zo leuk vindt, daar kan ik mee leven. Ook al had ik niet alle informatie die ik wilde, het blijft mijn eigen keuze om hierheen te verhuizen. Marijn had geen keuze, hij doet wat papa en mama doen.  Dat hij voor het derde jaar op rij naar een andere school moet heeft hem ook geen goed gedaan. Hij kan geen band opbouwen met vriendjes en leraren.
Dat Marijn zo vaak boos en verdrietig is, breekt mijn hart. Ik praat er vaak over met hem, bekijk samen met hem foto’s en filmpjes uit Nederland en we proberen toch zo vaak mogelijk leuke dingen te doen. We hebben hem opgegeven voor het voetbalseizoen dat duurt van september t/m december en bekijken wat we daarna voor leuke hobby kunnen vinden voor hem. Hopelijk krijgt ook Marijn het naar zijn zin en kunnen we over 2 jaar terugkijken op een uitdagende, maar hele leuke tijd.