Loslaten

“Loslaten” is een veelvuldig terugkerend thema in het leven, dat belangrijker wordt als je kinderen krijgt. Je kind loslaten begint heel letterlijk zodra het geboren wordt. Negen maanden zit het kind vast aan zijn moeder, maar met het doorknippen van de navelstreng wordt het kind los gelaten.  Gelukkig wil een kindje in de eerste maanden het liefst alleen bij mama of papa zijn, zodat je langzaam kunt wennen aan loslaten. “Loslaten”, er wordt veel over gesproken en geschreven. iedere ouder weet dat het belangrijk is, maar wat houdt het precies in. Je zult een kind letterlijk los moeten laten als het wil leren kruipen, lopen, fietsen enz. Dit is denk ik het makkelijkste gedeelte, als het fout gaat is het meestal met een kusje en een pleister opgelost. Het moeilijkere deel is het geestelijk loslaten. Je kind wordt groter, wil zelfstandiger worden en heeft zijn ouders steeds minder nodig. Je moet er dan op vertrouwen dat je kind in staat is om die zelfstandigheid aan te kunnen, om de juiste keuzes te maken. Terwijl je diep in je hart het liefst de navelstreng weer vast zou maken.
Bij ons is een belangrijke fase aangebroken in het loslaten. Marijn gaat naar de basisschool. Vier dagen in de week gaat hij naar zijn klas met leuke kinderen en een leuke juf. Tijdens die vier dagen vertrouw ik erop dat de volwassenen op school Marijn zullen helpen en hem een veilige omgeving bieden. Ik heb daar, gek genoeg, geen moeite mee, ik heb alle vertrouwen in de juf van Marijn. Een gek idee is het wel dat Marijn zoveel tijd niet bij mij in de buurt is. De afgelopen vier jaar is hij bijna altijd bij mij geweest, behalve de twee dagen per week dat ik werk.
Gelukkig mag ik hem, de eerste jaren, naar school brengen en weer ophalen. Marijn kennende zal hij met enthousiaste verhalen de klas uit komen rennen terwijl ik een dikke kus krijg. We lopen samen naar huis, terwijl Marijn aan één stuk door blijft praten en het heerlijk vindt om nog bij mama te zijn.
Maar hoe lang zal het duren voordat de vraag komt: “Mama, mag ik bij een vriendje gaan spelen?” Natuurlijk mag dat van mij, ik hoop van harte dat hij veel vriendjes krijgt om mee te spelen. Aan de andere kant is dat weer een stapje verder in het loslaten. Spelen bij een vriendje waarvan ik de ouders alleen van het schoolplein ken. Ik moet er dan op  vertrouwen dat de ouders van het vriendje goed op Marijn letten en dat wij Marijn genoeg hebben geleerd om zich te redden.
Marijn is nogal impulsief en gaat er graag opuit. De afgelopen jaren waren er altijd veel volwassenen in de buurt om dat in de gaten te houden, of we deden de poort op slot.  Nu zijn daar de uitstapjes met de klas, Marijn verheugt zich er nu al op. Hij geniet van leuke dingen doen en nieuwe dingen leren. Met een hele klas vol kinderen op stap met een paar volwassenen als begeleiders is niet niks. Nog meer los laten voor mij, er op vertrouwen dat Marijn geen rare dingen gaat doen. Dat hij niet weg loopt omdat hij ergens een mooie paddenstoel ziet in het bos of uit een toren valt omdat hij daar best in durft te klimmen.

Een hele nieuwe fase, de basisschool. Marijn en ik zijn er allebei aan toe, maar het komt nu wel dichtbij. Ik ga geen traantje laten, ik ben vooral heel blij voor hem dat hij er zoveel zin in heeft en trots dat het zo’n grote jongen is geworden.
Marijn heeft geen moeite met loslaten, hij kan alles “zelluf”. Ikzelf heb al een beetje kunnen oefenen in de afgelopen vier jaar, ik ben er langzaam in gegroeid. Met wat moeite en een diepe zucht komt het vast goed. Dan is het wachten op de volgende fase van “loslaten”, al mag die nog een tijdje wegblijven van mij…