Rust zacht

Vorig jaar rond deze tijd schreef ik een gedicht en dat gedicht is nu al een paar dagen in mijn gedachten. Afgelopen zondag bereikte ons het droevige nieuws dat Reggy, de moeder van mijn schoonzus, is overleden. Ondanks dat ik wist dat haar dood snel zou volgen, was het toch een schok en onwerkelijk. In het begin dat ik Reggy leerde kennen spraken we niet veel met elkaar. We zagen elkaar op verjaardagen of andere feestjes, maar spraken nooit echt met elkaar. De laatste 2 jaar kwam daar verandering in en hadden we het op feestjes gezellig. Ze was erbij met een kerstdiner en ze ging mee naar de Efteling op de vierde verjaardag van Marijn. We genoten van haar gezelschap en haar droge, maar oh zo leuke, humor. De kinderen hebben genoten van het dagje Efteling waarbij ze om beurten, of zelfs tegelijk, op de scootmobiel bij Reggy mochten. Dat we dankzij Reggy via de speciale ingang bij Carnavalfestival naar binnen mochten, was het toppunt van de dag.
Marijn was een beetje verdrietig dat hij Reggy niet meer kan zien. Maar hij is ook blij voor haar dat ze bij de maan en sterren mag gaan wonen. Daar is het altijd warm en licht en kan ze lekker slapen… Ik hoop dat dat laatste waar is en dat ze nu de rust heeft die ze verdiend.

Lieve Reggy, bedankt!

Als datgene gebeurt dat je niet verwacht,
in een onbewaakt ogenblik de wereld stopt met draaien.
Je hart wordt verzwaard door het besef
dat niets is wat het lijkt, niets ooit meer zal zijn zoals het was.

Als dag, nacht wordt en eb, vloed.
Licht, donker wordt en bloemen veranderen in onkruid.
Je het gevoel hebt dat je langzaam verdrinkt
in een bodemloze put van emoties.

Als je de grip op het leven kwijt raakt,
de realiteit zijn armen om je heen slaat.
Je vangt in een web van onmacht en paniek
Niets overlaat van de veilige haven die er ooit was.

Als iets waar je niet bij stil wilde staan,
weggestopt in de verste uithoek van je gedachten,
binnenkomt en je treft als een bliksem.
Onsterfelijkheid is voor niemand weggelegd.