Schoolpleinmoeder

Ruim een half jaar gaat Marijn nu naar school. En dus ga ik al ruim een half jaar door weer en wind vier keer per dag op en neer naar school. Je moet je hier niet te veel van voorstellen, de kruiptijd naar school bedraagt vanaf ons huis tien minuten, dus met stevig doorstappen heb je de afstand afgelegd in een minuut. “Door weer en wind” betekende het afgelopen half jaar in 80% van de haal- en brengsessies dat de regen met bakken uit de hemel kwam vallen. En speciaal voor die 80% van de tijd heb ik een knalgroene waterdichte jas, met een net zo waterdichte muts, gekocht waarin ik me heerlijk kan verschuilen voor de regen en voor schoolpleinmoeders.
Ik wil niet alle moeders over één kam scheren, ieder mens is uniek. Desondanks is de mens ook een kuddedier en in deze blog wil ik het speciaal hebben over de kudde “schoolpleinmoeders”. Wat hebben dan de afstand tot school en een knalgroene jas-met-muts nu te maken met schoolpleinmoeders? Dat heeft alles te maken met de “die-hards”.
Moeders die zélfs als het regent bij elkaar gaan staan, en vooral blijven staan, om alles van de afgelopen uren te bespreken. Want als je elkaar sinds half vier de vorige middag niet meer hebt gesproken zijn er heel veel nieuwtjes uit te wisselen. En dat uitwisselen gebeurt in groepjes van minimaal 3 personen die graag voor de poort gaan staan. De poort waar iedereen in en uit moet omdat een poort daar nu eenmaal voor is. Of ze staan met een grotere groep, minimaal 5 moeders, en blokkeren de stoep zodanig dat je niet meer de kant uit kunt lopen waar je heen wil, maar ook niet de andere kant. Dat je drie keer moet vragen of je er door mag.  En dan bij de vierde keer vragen stappen ze, verontwaardigd kijkend, een klein stukje opzij. Waarna ik eindelijk, in mijn knalgroene jas-met-muts met de buggy manouvrerend, naar huis kan gaan om me nog verder te verbazen over het fenomeen van schoolpleinmoeders. En in dit geval is die knalgroene jas-met-muts heel handig, want anders was ik na al deze hindernissen helemaal doorweekt.
Ik verbaasde me al over dit fenomeen voordat ik zelf moeder was en nu verbaas ik me er nog meer over.
Een praatje maken met andere moeders (of vaders, of oma’s of oma’s of…) vind ik op z’n tijd wel gezellig. Een kort praatje over het weer, de kinderen of de vakantie. Een praatje dat eigenlijk nergens over gaat, maar meer is om de tijd te doden totdat de school uit is.
Schoolpleinmoeders hebben niet genoeg aan een kort praatje. Er zijn dagen dat ze mij de weg versperren als ik naar huis loop nadat ik Marijn heb weggebracht en als ik 20 minuten later langs school naar de supermarkt loop staan ze er nog steeds. Ik neem bij voorbaat al een andere looproute naar de supermarkt, dat is beter voor mijn humeur.
Waar ik me ooit nog afvroeg wat ze allemaal te bespreken hebben in zo’n groep, word ik daar nu ongewild deelgenoot van. De schoolpleinmoeders praten op een zodanig harde toon dat je in ieder geval de hoofdlijnen kunt volgen. De onderwerpen die besproken worden zijn zeer uiteenlopend. Ze kunnen gaan over de was doen, het vervelende gedrag van alle kinderen op de aarde behalve hun eigen kinderen, de buurman die aan het klussen is, de buurman die er goed uit ziet, de ruzies die ze hebben met hun echtgenoot en over ieder onderwerp meer dat je kunt verzinnen. Niet zeldzaam zijn de tranen die vloeien tijdens zo’n gesprek of het schelden op manlief. Lief en leed wordt gedeeld, met de daarbij behorende emoties. Het lijkt soms meer op een buurthuis voor lotgenotencontact dan op een schoolplein waar vrolijke kinderen spelen en leren. Op zo’n moment ben ik erg blij als de bel gaat en mijn lachende zoon rennend uit school komt om mijn frustraties weg te knuffelen.

Voel je niet aangevallen door deze blog, dit is mijn kijk op het hele gebeuren. Je mag van mij gelukkig zijn als schoolpleinmoeder, net zoals ik dat totaal niet ben. Voel je je toch aangesproken, dan verzoek ik je vriendelijk om voortaan op te letten waar je gaat staan met je mede-schoolpleinmoeders zodat ik flink doorstappend, weggedoken in mijn knalgroene jas-met-muts het schoolpleinmoedergedruis kan ontwijken.