Sporten

Mijn sportcarrière is begonnen met zwemles. Ilse en ik moesten allebei ons zwemdiploma halen voordat we een andere sport gingen doen. Zwemmen vonden we hartstikke leuk en we hebben een tijd lang op zondagochtend gezwommen bij ZIOGG. Na het zwemmen heb ik verschillende sporten gedaan, volleybal, jazz- en modernballet, paardrijden dressuur en springen, steps, aerobics en nog wat verschillende lessen op de sportschool. Maar mijn favoriete sport was toch wel voetbal. Op het moment dat bij “mijn club”, Fc Uden, een damesteam werd opgericht heb ik me aangemeld. We waren een team met bijna allemaal meiden die nooit hadden gevoetbald, maar dat maakte de pret niet minder. Vol goede moed begonnen we aan het seizoen in de overtuiging dat we vast wel een keer gingen winnen. Dat eerste seizoen hebben we niks gewonnen, maar wel 1 wedstrijd gelijk gespeeld. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen waar we 1 punt binnenhaalden. Dit werd gevierd of we kampioen waren. Leuk detail is dat ik topscoorder was van ons team met maar liefst 3 doelpunten in een heel seizoen!

De jaren erna ging het steeds beter en er werd zelfs een tweede team opgericht. Ik heb een tijdje in beide teams gespeeld, soms zelfs allebei op 1 dag. Ik heb 12 jaar gespeeld en de laatste paar jaren alleen in het tweede team. Ik had toen al vaak last van mijn gewrichten en spieren, maar ik wilde het niet opgeven. Nadat de diagnose RA was gesteld (ik speelde al een tijdje niet op dat moment) heb ik het nog 1 wedstrijd geprobeerd, maar dat was geen succes. Met pijn in mijn hart heb ik afscheid moeten nemen van mijn geliefde spelletje, voetbal. Alles eromheen heb ik geen moment gemist, maar het voetballen op zich mis ik nu nog steeds. Ik vond het heerlijk om me helemaal te geven in een wedstrijd en te proberen de tegenstander te slim (en meestal te snel) af te zijn. Heerlijk om me anderhalf uur in het zweet te werken om daarna met een voldaan gevoel een heerlijk broodje frikandel te eten.
Nadat ik in februari bij de reumatoloog was en we het erover eens waren dat het heel erg goed gaat met mij heb ik een paar dagen de stille hoop (wens) gehad om weer te voetballen. Maar als ik eerlijk ben naar mezelf, dan weet ik dat dat er nooit meer van zal komen.
Naast dat ik zelf voetbalde heb ik een aantal jaren training gegeven aan de jeugdteams. Vooral de allerkleinsten, maar ook twee jaar de oudere kinderen. Ook daar heb ik van genoten en als Marijn ouder is hoop ik dat weer op te kunnen pakken.
Intussen ben ik al jaren aan het zoeken naar mijn weg binnen de sport. Van 2x trainen, 1x training geven en 1 wedstrijd in de week, ben ik naar helemaal niks gegaan. Ik heb de afgelopen jaren verschillende dingen geprobeerd om steeds weer tot de conclusie te komen dat het te belastend is voor mijn lichaam. Wat wel goed gaat is zwemmen en fitness onder begeleiding, Maar dat zijn nu net de 2 dingen die ik echt niet leuk vind. Ik kan geen motivatie vinden om daar iedere week heen te gaan.
En nu ben ik dan weer begonnen met fietsen en steppen op mijn eigen zolder. Dat vind ik ook niet leuk, maar als ik een dvd aanzet dan houd ik het prima vol. Het is niet de actieve sport die ik graag zou doen (voetbal of steps), maar het voldoet en ik ben in beweging.

Ik kan me over het algemeen heel goed neerleggen bij het feit dat ik niet alles kan, of dingen met mate moet doen. Alleen het niet fanatiek sporten is iets wat ik nog steeds mis…