Taal inspiratie

Mijn hele leven al ben ik dol op boeken. Het begon met prentenboeken op z’n kop “lezen” toen ik nog amper een boek kon vasthouden. Alhoewel mijn ouders beide geen lezers zijn, hebben ze altijd gestimuleerd dat we boeken lazen. Ik vond het geweldig dat ik leerde lezen en schrijven op school en al snel kon ik mijn eerste boek zelf lezen. Voor de “niet meer zo jeugdigen” onder ons die het ouderwetse Niveau lezen gehad hebben, al aan het einde van de tweede klas (groep 4) zat ik op het hoogste niveau met lezen. In die tijd betekende dat dat ik in de 4 jaren die volgden steeds weer dezelfde boeken moest lezen op school, want de voorraad was beperkt. En een programma op maat aanbieden dat was toen niet aan de orde. Toen ik klaar was met de basisschool kende ik ieder leesboek dat ze hadden bijna uit mijn hoofd.
Iedere 3 weken ging onze moeder met ons naar “de bieb” en ik ging steevast met een hele stapel boeken naar huis die ik allemaal las. Behalve lezen, was ik ook dol op schrijven. Ik heb altijd gezegd dat ik een boek wilde schrijven als ik later groot was. Ik schreef “boeken” voor mijn ouders en grootouders, schreef verhaaltjes bij tekeningen die ik maakte of ik maakte een krant met zelfgeschreven stukken.
Op de middelbare school was Nederlands één van mijn lievelingsvakken. Ik heb een aantal jaren les gehad van Dhr. Bernards. Niet iedereen vond het een leuke leraar, maar ik vond hem geweldig. Hij kon vol passie vertellen over boeken van zijn lievelingsschrijver W.F. Hermans en het was duidelijk dat hij hield van onze taal. In havo 4 moesten we een schrijfopdracht doen, we moesten een ironisch stuk schrijven en we kregen er een punt voor.  Ik was toen nog altijd dol op schrijven en had de opdracht zo af. Op de dag dat we het resultaat terug kregen vertelde Dhr. Bernards hardop in de klas de punten van iedereen. Toen hij bij mijn naam aankwam was het eerst wat hij zei: “Je hebt totaal niet begrepen wat “Ironie” is, dit was geen ironisch stuk.” Daar zat ik dan, trillend en met een knalrood hoofd. Ik had het verpest, mijn gemiddelde cijfer van een 8 zou nu een heel stuk gaan zakken. Maar toen ging hij verder: “Maar ik vergeef het je. Je hebt een 9 gehaald omdat dit het beste stuk is wat ik ooit van een leerling heb gekregen.” “Het is geen ironisch stuk, maar wel “slapstick” en ik viel bijna van mijn stoel van het lachen.” Dat was het grootste compliment dat ik kon krijgen en met een nog roder hoofd bedankte ik hem. Hij las mijn stuk in de klas voor en eindigde met de woorden dat ik hier iets mee moest doen, dat ik mijn talent niet moest laten schieten.
Op dat moment besloot ik dat ik de HBO opleiding Nederlands zou gaan volgen. Ik zou boeken gaan schrijven en lerares Nederlands worden.
We zijn nu 22 jaar verder (Zo oud?! Ja, echt waar..) en die opleiding heb ik nooit gedaan. Want mijn onzekerheid nam de overhand en ik dacht dat ik de opleiding niet zou kunnen volbrengen. Ik dacht dat ik mezelf niet zou kunnen redden als ik op kamers moest gaan. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ondanks dat ik een Havo diploma had met prachtige cijfers. Ik dacht dat ik beter iets anders kon gaan doen, iets sociaals, want iedereen zei dat dat bij mij paste. En dus ging ik de SPH doen en bleef ik thuis wonen. Ik koos voor de minder uitdagende weg.
Tijdens die opleiding moest er gelukkig ook veel geschreven worden. Mijn afstudeerproject was het maken van een brochure, samen met 5 klasgenoten. Drie keer raden wie het schrijfgedeelte op zich nam. En zo had ik dan mijn SPH diploma zonder op kamers te hoeven wonen en zonder al te veel uitdagingen. Ik heb absoluut geen spijt dat ik deze opleiding heb gedaan. Ik heb er veel van geleerd en ben er een stuk zekerder door geworden. Ik vind het achteraf wel jammer dat ik niet zekerder van mezelf was en de opleiding Nederlands niet ben gaan volgen. Want nog steeds vind ik lezen, schrijven en taal geweldig.
“Zal ik dan misschien, toch, ooit, nog zoiets gaan doen?” Dat schiet wel eens door mijn hoofd op een moment dat ik nadenk over de toekomst. En wie weet, als ik een keer de moed vind om erin te duiken, schrijf ik ooit nog een boek of ga een cursus volgen.

Maar voordat het zover is houd ik het bij het schrijven van een blog. “En waarom doe je dat dan niet vaker?” zegt het “ik-houd-zo-van-schrijven-stemmetje” in mijn hoofd. Het antwoord is heel simpel, ik heb geen inspiratie. Ik woon in een land dat in zoveel opzichten totaal anders is dan Nederland. Ik maak dingen mee die ik in de 36 jaar in Nederland nog nooit heb meegemaakt (Ah, zo oud dus!) en toch weet ik niet waar ik over moet schrijven.
Want als ik schrijf doe ik dat niet alleen voor mezelf. Ik doe het voor de mensen die het, hopelijk,  leuk vinden om mijn blog te lezen. Dus als jullie mij vertellen waar je graag een blog over zou willen lezen, dan probeer ik (nee, GA ik) er een leuk blog over schrijven. In de tussentijd ga ik meer tijd vrijmaken om inspiratie op te doen en hier te schrijven, want daar word ik blij van!

Tot schrijfs, Birgit