Until we meet again

Binnen twee maanden na de diagnose alvleesklierkanker is mijn schoonvader overleden op donderdag 29 oktober.
Het zijn twee bizarre en hectische maanden geweest waarin we niet alleen moesten verwerken dat Ger ongeneeslijk ziek was en snel dood zou gaan nadat bleek dat chemotherapie niet meer mogelijk was. We moesten ook keuzes maken, die erbij horen als je zo ver van je familie vandaan woont.Na heel veel nadenken, praten, nog meer nadenken, vloeken, boos zijn en nog meer nadenken hebben we besloten dat Bob alleen naar Nederland ging op het moment dat we hoorden dat Ger nog maar een paar weken te leven had. Voor de kinderen was dit de beste keuze, daar sta ik na de afgelopen weken nog steeds achter. Ook Ger begreep deze keuze en dat maakte het voor ons makkelijker om ermee om te gaan. Want ook al vinden we dat we de beste keuze hebben gemaakt, dat betekent niet dat we het goed vinden of een fijne keuze. Het is kiezen voor de minst slechte keuze….

Ik heb van Ger geen afscheid kunnen nemen zoals ik dat heb gedaan van andere mensen in mijn leven die zijn overleden. Ik heb het rouwen op afstand gedaan, voornamelijk in mijn eentje. Maar zoals een lieve vriendin mij zei, rouwen doe je in je hart en daar heeft ze helemaal gelijk in. Ik heb een brief geschreven aan Ger die Bob heeft meegenomen en die hij nog heeft kunnen lezen terwijl hij helemaal helder was. En ik heb een stuk geschreven om voor gelezen te worden tijdens zijn uitvaart. Zo ben ik begonnen om deze rare, vermoeiende en heel verdrietige tijd af te sluiten.

Het stuk dat tijdens de uitvaart is voorgelezen en is geschreven door mij:

Lieve Ger,

Je had een verschrikkelijke hekel aan mensen die achter je rug om over je praatten en omdat je nu nog even in ons midden bent, zal ik nu tegen je praten i.p.v. over je.
Bijna 14 jaar geleden kwam je in mijn leven, of ik in het jouwe, het is maar hoe je het bekijkt. Ik ben altijd eerlijk tegen je geweest en tijdens één van onze gesprekken heb je me verteld dat je dat zeer waardeerde. Daarom zal ik nu ook eerlijk tegen en over je zijn.
Dat je ernstig ziek werd, was geen verrassing voor mij. Ik vraag me niet af waarom nu juist jij deze rotziekte moest krijgen. Gezien de levensstijl die je jaren hebt aangehouden, weten we allemaal wel hoe je deze ziekte hebt gekregen.
Boos ben ik wel, erg boos.
Een jaar of 8 geleden heb je het roer om gegooid. Je bent gestopt met alcohol drinken en dat maakte een heel groot verschil. De laatste paar jaren probeerde je ook minder te roken en iets gezonder te leven, met wisselend succes. En omdat je zo enorm je best hebt gedaan en zoveel doorzettingsvermogen hebt getoond, ben ik boos dat dat niet beloond werd. Het is stom dat je nu toch de prijs moet betalen voor de jaren dat je niet je best deed. Je had het verdiend om nog heel veel meer jaren je best te doen en aan iedereen te laten zien hoe je veranderd was. Hoe je van een norse man, waar je weinig aan had, veranderde in een lieve vader en opa. In iemand die oprecht geïnteresseerd was in je, in iemand die genoot van het gezelschap van vrienden en familie. In iemand die klaar stond voor je als dat nodig was. Boos dus en dat zal nog wel even zo blijven.

In Amerika is er een gezegde: Let bygones be bygones. De nare dingen uit het verleden laten we rusten. En doordat je zo je best hebt gedaan zijn er heel veel leuke dingen te vertellen over je en dat gaat Patricia nu doen, namens mij.

Je vond het geweldig om met je computer, laptop of tablet bezig te zijn. Nieuwe programma’s installeren, netwerken koppelen en allerlei dingen waar ik geen verstand van heb. Jij ook iets minder dan je dacht, want in 9 van de 10 gevallen moest je zoon komen om je computer weer op gang te krijgen.

Je had droge humor, net als ik. We hebben vaak grapjes gemaakt samen, waar anderen niet perse de humor van in zagen. We hielden ook wel een beetje van galgenhumor en de laatste twee maanden hadden we een onderwerp dat daar uitermate geschikt voor was. Die humor hebben we bijna tot het einde volgehouden. Omdat het typen steeds moeilijker voor je werd, communiceerde je in emoticons. Geen probleem voor mij om dat te snappen, je was altijd al kort van stof.

Je zat vol verrassingen, terwijl je daar zelf juist helemaal niet van hield. Vaak gingen die verrassingen gepaard met cryptische smsjes. Tijdens de eerste avondvierdaagse van Marijn kreeg ik in het begin van de avond een berichtje, zomaar uit het niets: “Ik sta tegenover de geiten.” Ik had natuurlijk geen idee waar dat over ging. Wat bleek uiteindelijk: Je was, zonder het ons te laten weten, naar de intocht van de laatste avond van de avondvierdaagse gekomen. En je stond dus tegenover de dierenweide op mij te wachten. Met een hele grote snoepzak voor Marijn, omdat je zo trots op hem was.
Of die keer dat we naar een andere vierdaagse gingen. Die van Nijmegen waaraan Bob deelnam. Je zou om half acht ’s ochtends bij mij zijn om samen naar de route te rijden. Ik had gezegd dat je iets eerder moest komen als je nog koffie wilde drinken. Niet erg slim van mij, natuurlijk wilde je nog eerst koffie drinken. Ik was net wakker geworden om half 7 en ik kreeg een berichtje van je. “Ben je al wakker?” . “Ik wel en jij?” “Kijk maar uit je raam.” Dus deed ik met slaperige ogen en m’n haren alle kanten op, de rolluiken open. En jawel, daar stond je om half 7 ’s ochtends in de tuin. Ik had tenslotte gezegd dat je wat eerder kon komen…
Mocht je vanaf nu rond willen komen spoken, we hebben geen koffie voor 8 uur ’s ochtends.

Je was eigenwijs, eigenzinnig en zelfs een tikje eigenaardig. Je wilde niet dat mensen je vertelden hoe je dingen aan moest pakken, je wist het zelf altijd beter. Waarschijnlijk heeft dat ook gezorgd voor het omslagpunt in je leven. Ik heb je keihard gezegd dat ik niet geloofde dat je kon stoppen met drinken en je leven op orde kon krijgen. Je hebt me toen keihard gezegd dat ik het mis had en dat je dat zou laten zien. Je zei dat je dat zonder hulp van wie dan ook zou kunnen. Nu heb je me dus zover dat ik mijn ongelijk moet toegeven en je weet hoe erg ik dat vind. Maar hier komt ie dan: “Ger, je had gelijk.”
De laatste jaren werd je hierin wel wat anders. Je werd iets minder eigenwijs en koppig. Als mensen je iets voorstelden riep je niet meteen meer “Nee”. Je wachtte even, dacht er over na. …….
En zei dan alsnog “Nee”…..

Je was dol op je kleinkinderen. Je kwam zeker om de week naar Uden om ze te zien. En als we naar jou kwamen mochten ze alles doen wat ze wilden. Van jou voornamelijk, want wij dachten daar soms wel anders over.
Je had speelgoed voor ze, ze mochten films kijken, spelletjes doen op je tablet, met de speelgoedauto en caravan spelen en je nam ze mee naar de speeltuin. We gingen een paar keer per jaar een dagje weg met z’n allen. Je nam speciaal daarvoor vakantie op in dezelfde weken als wij.
De kinderen vonden je geweldig. Alleen je kriebelende baard vonden ze niks, die moest er af zeiden ze steeds.

Tenslotte wil ik het nog hebben over je vakantie in Amerika. Nog voordat wij verhuisd waren had je je ticket al geboekt. In december zou je komen, voor 4 weken vakantie bij ons. Ik vroeg je nog of je dat niet een beetje snel vond, we hadden elkaar dan pas 10 weken moeten missen. Je was er heel duidelijk in. Nu kon je het waarmaken en wie weet wat er in de toekomst zou gebeuren. Gelukkig was je ook nu eigenwijs en heb je nog kunnen zien waar en hoe wij leven in Californië.
We hebben veel leuke dingen gezien en gedaan. En je genoot van elk ogenblik. We vinden het allemaal heel fijn dat we deze 4 weken samen hebben doorgebracht en dat we er veel mooie foto’s en herinneringen aan over hebben gehouden.
Later hoorden we van anderen dat je het je leukste vakantie ooit vond en dat doet ons goed.
Ik geloof niet in afscheid nemen en je oudste kleinzoon verwoordde het heel mooi:
“Het is alleen zijn lichaam toch dat dood gaat.”

En daarom zeg ik nu alleen nog….

Until we meet again….