Van het kastje naar de muur (en alles ertussenin)

Het verhaal begint op 8 december 2014 bij “het kastje”. Kastje staat in dit geval voor de wachtkamer van mijn nieuwe huisarts. Ik wil heel erg graag een verwijzing voor de fysiotherapie, want na 3 maanden zonder fysiotherapie beginnen mijn lichamelijke klachten toch wel heel veel erger te worden. Hier, in Amerika, hebben wij 2 zorgverzekeringen. De Nederlandse zorgverzekering bij Univé en een Amerikaanse zorgverzekering voor militairen en gezinsleden. Hartstikke fijn natuurlijk, zo kunnen we van 2 walletjes eten. De Nederlandse zorgverzekering vergoedt fysio voor een bepaald bedrag per jaar. De Amerikaanse zorgverzekering vergoedt het, na goedkeuring, onbeperkt. Mijn keuze om via de Amerikaanse zorgverzekering naar fysiotherapie te gaan was snel gemaakt. En dat is waarom ik op 8 december zat te wachten op mijn afspraak met de huisarts. Na lang Amerikaans (niet te verwarren met “kort Amerikaans”) te hebben gewacht mocht ik bij de dokter komen, samen met Marijn die een check-up moest hebben. Ook dit ging geheel in Amerikaanse stijl, zeer chaotisch. Nadat we 3 minuten vol verbazing en afschuw waren aangestaard en er een aantekening was gemaakt dat wij weigerden onze kinderen een griepprik te geven, was míjn gezondheid onderwerp van gesprek. De verwijzing voor de fysio was gelukkig wel snel geregeld en met de woorden dat we binnen 10 dagen een brief zouden krijgen met een afspraak voor de fysio ging ik naar huis. In Amerika betekent 10 dagen ergens tussen de 14 en 30 (werk)dagen. Net toen ik op het punt stond om eens te gaan bellen werd ik zelf gebeld door de assistent, ook wel “de muur” genoemd. Er was een probleem met de aanvraag voor fysio, ze kenden het nummer niet dat ik door had gegeven voor de verzekering. Dit gesprek ging zo chaotisch dat ik geen idee had welk nummer ze hadden doorgegeven en wat ze nu eigenlijk van mij wilde. Ik heb uiteindelijk maar gevraagd welke nummers ze hadden van ons, wat ze hadden opgegeven bij de aanvraag en gezegd dat ik het zelf ging uitzoeken. Voor de assistente ophing wist ze me nog wel te vertellen dat fysio vrijwel nooit werd goedgekeurd. Geen leuk bericht, maar we hebben nog een Nederlandse zorgverzekering achter de hand.
Over naar plan B, de Nederlandse zorgverzekering. Bij navraag over hoe we het aan moesten pakken met de rekening voor fysio (bij Univé) kregen we te horen dat we voor fysio een verwijzing van de reumatoloog nodig hadden. Alsof de Amerikaanse bureaucratie nog niet genoeg frustratie opleverde, ging nu ook de Nederlandse bureaucratie zich er mee bemoeien. Hoezo een verwijzing, in NEDERLAND heb ik ook geen verwijzing nodig voor fysio en het is een NEDERLANDSE zorgverzekering. Ik wil helemaal niet opnieuw door de molen bij een reumatoloog, ik wil fysiotherapie. De 8 jaren daarvoor is het ook nooit een probleem geweest om dat te krijgen. Fysiotherapie via de Nederlandse verzekering zou een langdurig proces worden om nog maar te zwijgen over het vinden van een fysiotherapeut die een Nederlandse zorgverzekering accepteert. Terug naar plan A dus. Een afspraak met een militaire arts zou wel een directe verwijzing naar de fysio op moeten leveren. En dus gingen we, inmiddels eind februari, naar een huisarts op de basis. Dat had ik eerder moeten doen, wat een geweldige arts is dat. Ze luisterde goed, alles ging gestructureerd en aan het einde van het consult had ik de verwijzing voor fysio binnen. Geen “kijken of het vergoed wordt”, het zou vergoed worden zolang ik iedere 6 maanden opnieuw een verwijzing aan zou vragen. Om de vergoeding te krijgen moest ik wel een afspraak maken bij een fysiotherapeut die aangesloten is bij Tricare. We moesten nog even wachten tot we in het systeem de goedkeuring zouden zien en dan kon ik een afspraak maken. En op dat moment zonk de moed me weer een beetje in de schoenen. Want “het systeem” zoals jullie weten is ons niet goed gezind. Ook in Amerika niet, we kunnen namelijk niet inloggen in het Tricare systeem omdat we geen Amerikaanse burgers zijn. Geen probleem (ja, dat hebben we eerder gehoord), binnen 2 weken krijg je een brief waarin staat dat je contact moet opnemen met een bepaalde afdeling en dan komt het alsnog goed met de verwijzing.
Nu voelen jullie het natuurlijk al aankomen….er kwam geen brief. Inmiddels had ik de hoop al opgegeven, maar Bob ging onvermoeibaar door. Nadat hij voor de zoveelste keer bij de contactpersoon van Tricare op de basis was geweest, werd hem verteld dat ik naar de bij Tricare aangesloten fysiotherapeut kon gaan en me daar in kon laten schrijven en dan zou alles goed komen, alsnog ,of alweer, of eindelijk of….

Bijna 5 maanden later: Ik ben binnengestapt bij de praktijk voor fysiotherapie en wilde me inschrijven. Natuurlijk ging dat niet, wat had ik anders verwacht, ik moest een inschrijving hebben. En IN HET SYSTEEM was niks te vinden, Een hele, hele, hele diepe zucht en een uitleg later stond ik weer buiten. De moed was onder mijn schoenen gezakt en de stoom kwam uit mijn oren. De fysiotherapeut had me verteld dat we terug moesten gaan naar de contactpersoon, “you should kick some ass” waren zijn letterlijke woorden, en een verwijzing moesten vragen.
En dan eindelijk na ruim 5 maanden is het goed gekomen, er is een verwijzing, die staat in het systeem waar zorgverleners wel in kunnen kijken (en wij dus niet) en ik krijg fysiotherapie vergoed!
Na deze geweldige overwinning moest ik even terug denken aan een programma dat vroeger op tv kwam, “geef nooit op”.

Eind goed al goed zou je zeggen, helaas is niets minder waar. De fysiotherapie wordt wel vergoed, maar de fysiotherapeut wil (of kan?) mij niet de behandeling geven die ik nodig heb. Hoe dat gesprek is gegaan, met een Argentijnse directrice, is een heel apart verhaal, dat vertel ik jullie een andere keer.

Voor nu, oogjes dicht en snaveltjes toe….