Consultatieburo 18 maanden

Gisteren was Marijn precies 18 maanden oud. Vandaag was de afspraak bij het CB. Om half negen was de afspraak, we waren er al vroeg. Marijn vindt het heerlijk om daar te spelen, dus hadden wij hem die tijd gegeven.
Vlak voor half negen mocht Marijn in de weegschaal zitten, die gaf 12 kilo aan. De lengte werd vastgesteld op 83 centimeter. Dit is allemaal ongeveer, want stilzitten doet Marijn al lang niet meer.
Vervolgens hadden we een gesprek bij de jeugdverpleegkundige (vroeger de wijkverpleegkundige). We kregen de standaardvragen: “eet hij goed, slaapt hij goed, drinkt hij goed, bla bla bla”. Marijn mocht ook nog wat kunstjes doen, zoals drie blokjes op elkaar stapelen. Een makkie voor onze bouwvakker, die stapelde ze zo op elkaar. Zowel met zijn rechtse als met zijn linkse hand. Een beetje verontwaardigd was hij wel dat hij met links moest bouwen. Hij had dat net met rechts gedaan en nu hield die rare mevrouw zijn rechterhand vast.
Vervolgens ging de mevrouw voelen of de fontanel dicht gegroeid was. Misschien had ze verwacht dat deze weer open was gaan staan, want de vorige twee keren dat we er waren was deze ook al dichtgegroeid. En toen kwam de vraag waarbij ik een beetje verbaasd was, ik dacht eerst dat ik het niet goed hoorde: “Kan Marijn al drie woordjes zeggen?”. “Drie achter elkaar?” vroeg Bob nog. “Nee, drie losse woordjes” Aha, we hadden het dus toch goed gehoord. We konden haar vertellen dat Marijn minstens 30 woorden kent en deze ook volop gebruikt om te krijgen wat hij wil. Ze was daar verrast over, het was erg veel voor zijn leeftijd.
Tenslotte kreeg mama een “standje”. Als Marijn zijn groenten niet wil opeten mogen we hem niet straffen door hem geen toetje te geven, we moeten het negeren. Prima dat zij daar zo over denkt, maar als Marijn uit baldadigheid zijn groenten niet opeet, krijgt hij van mama uit baldadigheid geen toetje.

Begrijp me goed, ik vind het goed dat het consultatieburo er is. Ik denk zeker dat er ouders zijn die er steun aan hebben en ik denk ook zeker dat het voor sommige kinderen goed is dat iemand in de gaten houdt of er goed voor ze gezorgd wordt.
Maar als je mij iedere keer opnieuw weer dezelfde vragen stelt en ik iedere keer weer opnieuw hetzelfde antwoord geef, dan neem ik het hele gedoe daar niet serieus. Bij ieder gesprek typen ze van alles op de computer, maar toch vragen ze steeds weer hetzelfde. Is dat dan domheid of desinteresse?
En als je mij vraagt of ik nog iets wil weten en ik zeg nee, dan hoef je me niet een minuut later te vertellen dat ik niet mag straffen door geen toetje te geven.

We zijn weer door de keuring heen gekomen, over een half jaar mogen we weer.