Oei ik groei (nauwelijks)

In de voorraadkast onder onze trap houden we al een tijdje de lengte bij van Marijn. We meten Marijn op en plakken dan een stickertje met de datum en de lengte. Marijn vindt dit geweldig en wil steeds weer opgemeten worden. “Hoeveel ben ik nu mama? 100 kilo?” Op 1 april hebben we Marijn gemeten, hij was toen 102 cm. Op 24 april wilde hij weer gemeten worden. Ik zei nog dat hij echt niet gegroeid was in die 3 weken. Maar niks is minder waar, hij was in die 3 weken een centimeter gegroeid! En 2 weken later nog een halve centimeter. Je kunt wel stellen dat Marijn groeit als kool. Al vanaf zijn geboorte zit “het lijntje” van zijn lengte boven het gemiddelde. Meestal zie je met kindjes met koemelkallergie en/of reflux dat ze achter lopen met de groei van zowel lengte als gewicht. Gelukkig is dit bij Marijn nooit het geval geweest. Zelfs de kinderarts is altijd verbaasd geweest dat Marijn zo goed groeide.

Tijmen is een heel ander verhaal. Hij had een gemiddelde lengte en gewicht toen bij geboren werd en in de eerste maanden groeide hij heel hard. We hadden de verwachting dat hij net zo snel zou groeien als zijn broer. Maar Tijmen had andere plannen. Groeien vindt hij niet zo belangrijk. Hij wil de snelste zijn in alles en dat kost veel energie. Snel met omdraaien, tijgeren, kruipen, lopen, klimmen, kattekwaad uithalen en tandjes krijgen. Dan is er geen tijd en energie over om te groeien. Tijmen is nog geen 74 cm en hij heeft al een half jaar dezelfde maat kleren aan. We noemen hem “ons frutje” want dat is het echt, een klein frutje dat dapper rondstapt en niet onderdoet voor zijn grote broer.

Maar of onze “mannekes” nu dik, dun, groot, klein, breed of smal zijn. Of ze nu wel of geen vlekjes, hebben, rode haren of blonde haren hebben, het zijn de liefste, leukste en mooiste mannekes op aarde!

In het speelhuis