Operatie “neusamandel”

Gisteren was het zover, de operatie van Marijn. Het was nog even spannend of deze door zou gaan. Marijn had een aantal dagen vlekjes over zijn hele lichaam en lichte verhoging. De verhoging was maandag wel weg, maar er moest met de anesthesist overlegd worden of het door kon gaan. Deze besliste gelukkig dat de operatie gewoon door kon gaan en dus konden we de voorbereiding gaan treffen. We waren om kwart voor acht in het ziekenhuis en kregen daar een kamer toegewezen. Er was speelgoed in de kamer, dus Marijn vond het allemaal best.

De zuster kwam ons een aantal dingen uitleggen en Marijn kreeg een bandje om zijn been met zijn naam erop. We gingen ook samen foto’s kijken over de operatie. Daarna was het wachten op een seintje van de operatiekamer. Intussen kwam Brent ook op de kamer met zijn moeder Claudia. Brent is 5 maanden ouder dan Marijn en moest ook geopereerd worden aan zijn neusamandel.
Om kwart voor negen mocht Marijn naar de operatiekamer. Bob zou bij hem blijven en ik liep mee tot aan de operatiekamer. Bob kreeg daar een pak aan en muts op om mee te mogen naar binnen.
Ik ging intussen terug naar de kamer waar Claudia en Brent ook nog waren. Zij moesten nog even wachten en Claudia en ik hebben wat gekletst waardoor de tijd wat sneller voorbij ging. Zowel voor haar als voor mij, want ze vond het toch wel moeilijk dat ze alleen daar was met haar zoontje. Om kwart over negen gingen ook zij naar de operatiekamer en ook met hen ben ik meegelopen, o.a. om foto’s te maken.
En toen zat ik helemaal alleen in de kamer, ik ben een tijdschrift gaan lezen en een kopje thee gaan drinken en heb rustig gewacht totdat ik mijn mannen weer op mocht gaan halen. Voor de operatie was ik wel wat gespannen, vooral omdat het onzeker was of het doorging. Toen Marijn eenmaal naar de OK was, viel het allemaal reuze mee. Ik had er een goed gevoel over, dus was ik rustig. Bij papa was hij in goede handen en ik was er weer voor hem na de operatie.
Om kwart voor tien mocht ik weer meelopen naar de OK. Daar zag ik mijn mannen al staan praten met de arts. Bob stak zijn duim omhoog waardoor meteen duidelijk was dat alles goed was! Marijn wilde graag naar zijn mama toe. Ik heb mijn kleine ventje lekker geknuffeld en meegenomen naar de kamer. Hij heeft een paar minuutjes bij me gehangen en toen wilde hij al spelen. Hij kreeg een beker ranja die in één teug leeg ging. Daarna kreeg hij een lange vinger en toen ook die makkelijk in zijn buik verdween, kreeg hij een waterijsje. Dat was helemaal feest! Ons manneke knapte al snel op en kreeg weer praatjes.
Brent was intussen weer terug gekomen uit de OK, maar daar ging het minder goed mee. Zijn neus bleef bloeden en hij voelde zich duidelijk niet fijn. Echt sneu om te zien.
Omdat Marijn het zo goed deed, mochten we rond kwart voor elf naar huis. Na de laatste instructies zijn we naar de auto gegaan en naar huis gereden. Thuis heeft Marijn zijn kado uitgepakt en drie! boterhammen gegeten.

De arts heeft kort met Bob gesproken en vertelde dat de neusamandel erg groot was en dat het goed is dat die eruit is gehaald. Ook zijn keelamandelen zijn vergroot, maar daar doen ze nu niks aan. Over een paar jaar zal blijken of ook deze eruit moeten.

De foto’s van Brent had ik gemaild naar Claudia en ik kreeg van haar een mail dat het met Brent nog lang had geduurd. Het bloeden bleef doorgaan, waardoor ze pas tegen twaalf uur naar huis zijn gegaan. Brent is de hele dag van slag geweest, dat viel bij Marijn gelukkig mee.
Vannacht heeft Marijn erg onrustig geslapen. Waarschijnlijk een combinatie van verwerken van de dag, last van de operatie en het feit dat hij niet door zijn neus kon ademen. Hopelijk zal dat snel beter gaan.
Maandag 15 augustus hebben we een controleafspraak bij de kno-arts. Dat is over zes weken, dan zullen we ook pas merken of de operatie heeft geholpen.
Wat we in ieder geval wel willen weten dan, is waarom Marijn een infuus in zijn handje had. Volgens de zuster had hij daar extra pijnstilling door gehad, maar was dit niet gebruikelijk bij kinderen. We gaan er vanuit dat het niks bijzonders was aangezien de arts er niks over gezegd heeft, maar we willen hier wel graag meer over horen.

Al met al is het mij (ons) reuze meegevallen. Hopelijk merken we over zes weken duidelijk verschil en zal Marijn niet meer zo vaak verkouden/ziek zijn.