Hoe het allemaal begon…
Voordat Ik zwanger werd van Marijn ging het niet goed met de reuma. Ik had regelmatig ontstekingen in mijn gewrichten en het advies was om zware medicijnen te slikken om beschadigingen en vergroeiingen tegen te gaan. Omdat deze medicijnen de vruchtbaarheid kunnen beïnvloeden wilde ik daar niet aan beginnen voordat we zeker waren van wel/geen kinderwens. De wens was er, dus besloten we om te proberen zwanger te worden. Op dat moment stond er eerst onze trouwerij op de planning en daarna moest Bob naar Afghanistan. Al die tijd hebben we met prednison-injecties de boel onder controle proberen te houden. In juni 2008 kwam Bob terug en konden we gaan “klussen” voor een klein wondertje. Dat wondertje liet even op zich wachten, maar helaas de ontstekingen niet. Gelukkig was het in januari 2009 raak en waren we dolgelukkig met de zwangerschap van Marijn. Al voordat ik zwanger was hadden we besloten om het bij 1 te laten. Om meerdere redenen, maar vooral door mijn gezondheid. Twee kinderen zou erg zwaar worden met zo vaak en zo veel pijn. Ook zou ik nog langer moeten wachten met medicijnen nemen en dat was op dat moment geen optie. Al meteen toen ik zwanger was van Marijn had ik veel minder pijn en had ik geen ontstekingen. En dit is zo gebleven. Marijn is nu bijna 2 en nog steeds heb ik geen ontstekingen gehad. Vorig jaar september had ik een gesprek met de reumatoloog en ze was zeer optimistisch. Ze kan natuurlijk geen garanties geven, maar ze verwacht dat het (in ieder geval tot de overgang) goed blijft gaan. Dat maakte de weg voor een tweede toch een stuk makkelijker. En toen ook nog eens bleek dat we allebei toch wel graag een tweede kindje wilden, hebben we na een aantal maanden de knoop doorgehakt: we gingen “klussen” voor een tweede!
In het laatste weekend van juli had ik heel sterk het gevoel dat ik zwanger was. Omdat ik een hele onregelmatige cyclus heb (tussen de 17 en 47 dagen) was het moeilijk te bepalen wanneer ik overtijd zou zijn. Maar door dat sterke gevoel heb ik op maandag 1 augustus een test gedaan. Die test was negatief, dus ik ging er vanuit dat mijn lichaam mij voor de gek hield. Maar de hele week bleef ik het gevoel houden dat het echt raak was. Op het werk zei mijn collega: “wat is er met jou? Ik zie iets aan je..” Daarop heb ik vrijdagavond na het werk weer een test gedaan en daar kwam een heeeeeel licht streepje tevoorschijn. Zwanger dus! Maar omdat het een licht streepje was wilden we nog wat meer zekerheid, dus zaterdagochtend nog een test gedaan en die gaf een donkerdere streep. Ik kon mijn geluk niet op!
Binnenkort volgt de rest van het verhaal….
