Onze kleine grote man

En dan is hij al bijna 5 maanden. Het lijkt nog gisteren dat ik hem huilend voor de eerste keer in mijn armen sloot om hem de eerste 12 uur niet meer los te laten. Hulpeloos klein was hij, alleen maar liggen, slapen, eten, huilen.
Hij is die kleine baby niet meer. Sinds gisteren rolt hij alle kanten op. Van zijn buik naar zijn rug, naar opzij, van zijn rug naar zijn buik en liggend op de grond 360 graden draaien. Hij is supertrots op zichzelf en lacht nog meer dan we al gewend zijn van hem! Hij is dol op zijn grote broer en zijn grote broer op hem. Ze kunnen samen heerlijk spelen, vooral nu Tijmen steeds meer kan en leuk vindt. Marijn gaat een one-man-show weggeven en Tijmen is zijn grootste fan. Gierend van het lachen blijft hij geboeid kijken naar Marijn.

Sinds ruim twee weken krijgt Tijmen volledig flesvoeding. Op het moment dat ik de eerste voeding af ging bouwen liep de productie erg hard terug. Ik had dit wel verwacht, aangezien ik zoveel moeite al moest doen om de productie op peil te houden. Ik had nog even de hoop dat het afbouwen langzaam zou gaan, zodat we nog langer konden genieten van de momenten samen. Mijn troost is dat Tijmen het supergoed doet met de fles. Hij drinkt goed, groeit goed, plast en poept goed en slaapt goed. Het was de beste optie, overstappen op flesvoeding, maar het heeft wel wat traantjes gekost.

Vorige week hadden we een afspraak bij het consultatieburo. Tijmen woog 6640 gram en was 65 cm. Wat een bink alweer! Zijn ontwikkeling is prima en hij is erg sterk in zijn spieren. Hij kreeg weer inentingen, gelukkig de laatste voorlopig. Hij heeft daar steeds een paar dagen last van, maar niet heel er gelukkig. Bij 6 maanden hebben we weer een afspraak.

En verder…verder is er weinig te vertellen. Het gaat goed met onze jongste zoon *punt!*